________________
(૨૫) રે અદશ્ય થયાને પ્રાત:કાળને સમય થવા આવ્યો હતે, પ્રભાતકાળનાં મંગળમય વાત્ર વાગવા લાગ્યાં ને એ મનોહર રમણીય શબ્દ કાને પડતાં રાજા જાગૃત થયો, પેલું વિચિત્ર સ્વનું યાદ આવતાં મનમાં ઘણે અજાયબ થયે. “આહા! શું સ્વપ્ન ! સાક્ષાત્ ઉભેલા એ ભયંકર આકૃતિવાળા રેગેને જઈ કા મનુષ્ય છળી ન જાય? તે પછી શરીરમાં રહ્યા તે એ જીરવાય જ કેમ? એવા એકસો ને સાતે રે છતાં, એની અસહૃા પીડા છતાં, હું જીવતે ર તે કુદરતની જ મહેરબાની. આયુષ્યની દેરી બલવત્તર તેથી જ!”
પ્રાત:કાળે રાજાએ પિતાનું શરીર નિરોગી થયેલું જોયું જેથી અધિક દાનવડે લેકેને આનંદતિ કર્યા. મેં મહાત્સવ કર્યો. અધિકપણે પાર્શ્વનાથ પ્રભુની ભકિત કરવા લાગે. “આહા! શું પ્રભુનું મહામ્ય છે, આવા પ્રભુનું દર્શન તે ભાગ્યયેગે જ પ્રાણીઓને મળી શકે છે. કોઈ પૂર્વના શુભકર્મના ઉદયથી આજે મને આ પ્રભુનું અપૂર્વ દર્શન થયું છે. પ્રભુ તે હજી ભાવીકાળમાં થવાના છે છતાં એનું માહાસ્ય અને ઉપકારકપણું તે અપૂર્વ છે. આ મહદ ઉપકારી ભગવાનની મારે શી ભકિત કરવી–કેમ ભકિત કરવી?” રાજાની ભક્તિ એ રીતે વૃદ્ધિ પામતી હતી.
–ત્રા
–
