________________
છપ્પન દિકુમારીનું આગમન, સૂતિકર્મ અને મહોત્સવઃ
સાંભળો કળશ જિન મહોત્સવનો ઇહાં, છપ્પન કુમરી દિશિ, વિદિશિ આવે તિહાં, માય સુત નમીય, આણંદ અધિકો ધરે, અષ્ટ સંવર્ત, વાયુથી કચરો હરે વૃષ્ટિ ગંધોદકે, અષ્ટ કુમરી કરે, અષ્ટ કળશા ભરી, અષ્ટ દર્પણ ધરે, અષ્ટ ચામર ધરે, અષ્ટ પંખા લહી, ચાર રક્ષા કરી, ચાર દીપક ગ્રહી. ઘર કરી કેળનાં, માય સુત લાવતી, કરણ શુચિકર્મ, જળકળશે હવરાવતી, કુસુમ પૂજી અલંકાર પહેરાવતી, રાખડી બાંધી જઇ, શયન પધરાવતી. નમીય કહે માય તુજ, બાળ લીલાવતી, મેરુ રવિ ચંદ્ર લગે, જીવજો જગપતિ, સ્વામી ગુણ ગાવતી, નિજ ઘર જાવતી, તેણે સમે ઇંદ્ર-સિંહાસન, કંપતી
||૧||
||૨||
||૩||
||૪||
જગત આનંદ પ્રકાશના સાગરમાં મગ્ન બને છે.
હવે કવિ કહે છે કે પ્રભુના જન્મક્ષેત્રે ઉજવાયેલ પ્રભુના મહોત્સવનું કળશ કાવ્ય સાંભળો. પુણ્યનિધિ પ્રભુજીના જન્મથી દિકુમારીનાં આસન કંપે છે. અવિધજ્ઞાનથી પ્રભુનો જન્મ થયેલો જાણે છે એટલે દિશાઓના ખૂણાઓમાંથી દિક્કુમારી પ્રભુના આવાસ પાસે આવે છે. પ્રભુની માતાનું સૂતિકર્મ સદા દિકુમારીઓ કરે છે. સૂતિકર્મને ક૨વાનો તેઓનો શાશ્વતિક આચાર છે. અને દેવીઓ સૂતિકર્મ કરે એટલે પછી પૂછવું જ શું ? પ્રભુના પ્રબળ પુણ્યથી સર્વ પ્રકારે વિના પરિશ્રમે શ્રેષ્ઠ અનુકૂળતા સર્જાઇ જાય છે.
இ
(૨૯
