________________
કર્તાઃ ઉપા. શ્રી માનવિજયજી મ.
(અબ પ્રભુશું ઈતની કહું એ દેશી) નેમિ-નિણંદ નિરંજણો, જઈ મોહ થળે જળકેળ રે, મોહના ઉદભટગોપી, એ કલમલ્લે નાંખ્યા ઢેલ રે,
સ્વામી ! સલૂણા-સાહિબા ! અતુલી-બળતું વડવીર રે-સાહિબા (૧) કોઈક તાકી મૂકતી, અતિ-તીખાં કટાક્ષનાં બાણ રે, વેધક–વયણ બંદુક ગોળી, જે લાગે જાયે પ્રાણ રે-સાહિબા...(૨) અંગુલીક-કટારી ઘોચતી, ઉછાળતી વેણી-પાણ રે સિથો ભાલા ઉગામતી, સિંગજળ ભરે કોક બાણ રે-સાહિબા૦(૩) ફૂલદડા ગોળી નાખે, જે સત્ત્વ-ગઢે કરે ચોટ રે, કુચ-યુગ કરિ-કુંભસ્થળે, પ્રહરતી હૃદય-કપાટ રે-સાહિબા (૪) શીલ-સન્નાહ ઉન્નત સબે, અરિ૯-શસ્ત્ર ને ગોળા ન લાગ્યા રે.' સોર કરી મિથ્યા સવે, મોહ-સુભટદહોર દિશે ભાગ્યા રે-સાહિબા (૫) તવ નવ ભવ-યોદ્ધો મંડયો, સજી વિવાહમંડપ કોટ રે પ્રભુ પણ તસ સખે ગયો, નીસાથે દેતો ચોટ રે-સાહિબા (૬) ચાકરી મોહની છોડવી૩, રાજુલને શિવપુર દીધ રે, આપે રૈવતગિરિ સજી, ભીતર સંયમ-ગઢ લીધ રે-સાહિબા (૭) શ્રમણધરમ યોદ્ધા લડે, સંવેગ-ખડગ ધૃતિ કે ઢાલ રે, ભાલા કેસ ઉપાડતો, શુભ-ભાવના ગડગડે નાળ રે-સાહિબા (૮)
(૧૩)
