________________
શ્રી પ્રાચીન સ્તવનાદિ સંગ્રહ
ગુરૂ કહે જંબુદ્વિપમાં છે, ભારતે શ્રાપુર ગામ; વસુનામાં વ્યવહારીરે, દેય પુત્ર તસ નામ, સ૦ ૨ વસુસાર ને વસુદેવજીરે, દીક્ષા લીએ ગુરૂ પાસ; લઘુ બ ધવ વસુદેવનેરે, પદવી દીએ ગુરૂ તાસ. સદ્. 3 પંચ સહસ અણગારનેરે, આચારજ વસુદેવ , શાસ્ત્ર ભણાવે ખંતશું રે, નહીં આળસ નિત્ય મેવ. સ૬ ૪ એક દિન સૂરિ સંથારીયારે, પૂછે પદ એક સાધ, અર્થ કહીએ તેહને વળીરે, આ બીજે સાધ, સદુપ એમ બહુ મુનિ પદ પૂછવારે, એક આવે એક જાય . આચારજની ઉંઘમાં રે, થાય અતિ અંતરાય, . સદ્દ સૂરિ મને એમ ચિંતવેરે, કયાં મુજ લાગ્યું પાપ; શાસ્ત્ર મેં એ અભ્યાસીયારે, તે એટલે સંતાપ, સદ્ ૭ પદ ન કહું હવે કેહને, સઘળા મૂકું વિસારી : જ્ઞાન ઉપર એમ આણીએ ત્રિફડ્યુકોધ અપાર - સદ્.૮ બાર દિવસ એ ન બોલીઆરે, અક્ષર ન કહ્યો એક; અશુભ ધ્યાન તે મરી, એ સુત તુજ અવિવેક સદુ ૯
ઢાળ ૫ મી. ( મુખ મરકલડે. એ–દેશી) વાણી સુણું વરદત્તજી, જાતિસ્મરણ લાં નિજ પુરવ ભવ દીઠે છે, જેમ ગુરૂએ કહ્યું,
