________________
શ્રી પ્રાચીન સ્તવનાદિ સંગ્રહ
મને વાત ન પૂછી મારા વીર, મનમાં રેતી નથી ધીર; મારા અંગે ફાટી ગયાં ચીર, સાહેલી મારી મને દીક્ષા લાગે છે કારી, મારી છાતી જાય છે ફાટી; અંતે અંધારી અટવીમાં નાખી, સાહેલી મારી ૧૦ મારૂં જમણું ફરકે છે કેમ અંગ,હું તે નથી બેઠી કેઈની સંગ આતે રંગમાં સૌ પડીઓ ભંગ, સાહેલી મારી ૧૧ વનમાં ન મળે ઝાડ કે પાણી, એવી ભયંકર અટવીમાં આણી, આતે કમેં શું કીધું પ્રાણી, સાહેલી મેરી ૧૨ ચુસી ધાવતાં છોડાવ્યાં હશે બાળ, નહિતર કાપી હશે કુપળ ડાળ તેના કમૅ પામ્યા છેટી આળ, સાહેલી મેરી૧૭ વનમાં ભમતા મુનિવર મેં દીઠા, આજ પુર્વ ભવની પૂછી છે વાત જ શાં કીધાં હશે પાપ, સાહેલી મારી. ૧૪ હવે દેશના દીયે મુનીરાય, કહે પૂર્વ ભવ કેરી રે વાત, બેની સાંભળ થઈ ઉજમાળ, સાહેલી મારી. ૧૫ બેની હસતાં રમે હરણ લીધું, મુનીરાજને ઘણું દુઃખ દીધું તેના કર્મો વનવાસ તુમ લીધું, સાહેલી મોરી ૧૬ પુર્વે હતે સોક્યને બાળ, ઉછળતી મનમાં ઝાળ; તેને કમેં જોયા વન ઝાડ, સાહેલી મોરી- " ૧૭ સખી વનમાં જન્મે છે બાળ, કયારે ઉતરશે અમારી આળ; ઓચ્છવ કરશું માને મે સાળ, સાહેલી મોરી ૧૮ વનમાં દીઠા ભમતાં આજ,સખીઓ આવડે શું કરો કલ્પાંત, વારે ચઢસે પવનજી એને તાત; જતન કરીને પુત્રને ભલીભાત.
સાહેલી મોરી. ૧૯
