________________
-
૩૨
ગુરૂ કહે જંબુદ્વિપમાં રે, ભરતે શ્રીપુર ગામ; વસુનામાં વ્યવહારીરે, દોય પુત્ર તસ નામ, સદુo ૨ વસુસાર ને વસુદેવજીરે, દીક્ષા લીએ ગુરૂ પાસ. લઘુ બંધવ વસુદેવનેરે, પદવી દીએ ગુરૂ તાસ. સ૬૦ ૩ પંચ સહસ અણગારને રે, આચારજ વસુદેવ; શાસ્ત્ર ભણાવે ખંતશું રે, નહીં આળસ નિત્ય મેવ. સદ્. ૪ એક દિન સૂરિ સંથારીયારે, પૂછે પદ એક સાધ; અર્થ કહી તેહને વળીરે, આ બીજે સાધ, સ૬૦ ૫ એમ બહુ મુનિ પદ પૂછવારે, એક આવે એક જાય; આચારજની ઉંઘમાંરે, થાય અતિ અંતરાય, સદ્o ૬ સૂરિ મને એમ ચિંતવે, ક્યાં મુજ લાગ્યું પાપ; શાસ્ત્ર મેં એ અભ્યાસીયારે, તે એટલો સંતાપ. સ૬૦ ૭ પદ ન કહું હવે કેહનેરે, સઘળા મૂકું વિસારી; જ્ઞાન ઉપર એમ આણુએરે, ત્રિકરણ ક્રોધ અપાર સ૬૦ ૮ બાર દિવસ એ ન બોલી આરે, અક્ષર ન કો એક અશુભ ધ્યાને તે મરીરે, એ સુત તુજ અવિવેક, સ૬૦ ૯
ઢાળ ૫ મી (મુખને મરકલડે એ-દેશી) વાણી સુણું વરદત્તેજી, જાતિસ્મરણ લહ્યું, નિજ પૂર્વ ભવ દીજી, જેમ ગુરૂએ કહ્યું, વરદત્ત કહે તવ ગુરૂનેજી, રોગ એ કેમ જાવે, સુંદર કાયા હેવેજી, વિઘા કેમ આવે. ભાખે ગુરૂજી ભલી ભાતજી, પંચમી તપ કરે, જ્ઞાન આરાધો રેગેજી, ઉજમણું કરે; વરદત્તે તે વિધિ કીધીજી, સેગ દૂર ગયા, ભુક્ત ભેગી રાજ્ય પાળજી, અંતે સિદ્ધ થયો.
