________________
-
- ૩૦
૨
માત અધ્યારૂ છે કે, અમને મારે ઘણું, કામ અમારે છે કે, નહી ભણવા તણું; શંખણું માતા છે કે, તને શીખ દીયે, ભણવા મત જાજો છે કે, શું કંઠ શેષ કીયે. તેડવા તુમને હે કે, અધ્યારૂ આવે, તો તસ હણુજે છે કે, પુનરપિ જિમ નાવે; શીખવી સુતને છે કે, સુંદરીએ તિહાં, પાટી પોથી છે કે, અગ્નિમાં નાંખી દીયા. તે વાત સુણીને છે કે, જિનદેવ બોલે ઈસ્યું, ફીટ રે સુંદરી છે કે, કામ કર્યું કહ્યું, મૂરખ રાખ્યા છે કે, એ સર્વ પુત્ર તુમે, નારી બેલી હો કે, નવિ જાણું અમે. મૂરખ મોટા કે, પુત્ર થયા જ્યારે; ન દીયે કન્યા છે કે, કેઈ તેહને ત્યારે કંત કહે સુણ હો કે, એ કરણી તુમચી, વયણુ ન માન્યાં છે કે, તેં પહેલાં અમચાં, એમ વાત સુણીને છે કે, સુંદરી, કોથે ચડી, પ્રીતમ સાથે હો કે, પ્રેમદા અતિહિ વહી; કતે મારી છે કે, તિહાંથી કાળ કરી, એ તુમ બેટી છે કે, થઈ ગુણમંજરી. પૂર્વ ભવે એણે છે કે, જ્ઞાન વિરાધીયું, પુસ્તક બાળી છે કે, જે કર્મ બાંધીયું; ઉદયે આવ્યું છે કે, દેહે રોગ થયે, વચને મુંગી હે કે, એ ફળ તાસ લો.
