________________
૧૩૭
ઘેર આવી એમ કહે, રજા ક્રિયા માતા રે; સંયમ સુખે લ* જેથી, પામું સુખ શાતા રે. મૂર્છા ની મારી કુંવર, સુણી તારી વાણી રે; કુંવર કુંવર કેતાં નથી, માતા આંખે પાણી રે. હૈયાના હાર વીરા, તન્ત્યા નવિ જાય રે; દેવના દીધેલા તુજ વિના, સુખ નવિ થાય રે. સાના સરીખા વાળ તારા, કંચન વરણી કાયા રે; એવી કાયા એક દિન, થાશે ધુળ ધાણી રે. સંયમ ખાંડા ધાર, તેમાં નથી જરા સુખ રે; ખાવીશ પરિસંહ, જીતવા દુષ્કર રે. દુઃખથી ભરેલા દેખું, સંસાર અટારી રે; કાયાની માયા જાણી, પાણીને પરપાટી ૨. જાદવ કૃષ્ણ કહે, રાજ્ય વીરા કરો રે; હજારા હુન્નુર ઉભા સેવક, છત્ર તુમને ધરે રે.
ચિ
ચિ॰ પ
ચિ॰ ૬
ચિ૦૭
ચિ॰ ૮
ચિહ્
ܡ
ચિ॰ ૧૦
સાનાની થેલી કાઢા, ભંડારી મેલાવા રે;
આધા પાતરા વીરા લાવા, દીક્ષા દિયા ભાઈ રે, ચિ૦ ૧૧ રાજ્ય પાટ વીરા હવે, સુખે તમે કરી રે;
ચિ॰ ૧૨
ચિ॰ ૧૩
દીક્ષા આપે। મને ને, છત્ર તુમે ધરા રે. આજ્ઞા આપી આચ્છવ કરે, દીક્ષા ધિ આપે ૨; દેવકી કહે વીરા, સંયમ ચિત્તે સ્થાપે। રે. મુજને તજીને વીરા, અવર માતા મત કીજે 3; ક ખપાવી ઈદ્ધ સવ, વેલી મુક્તિ લીજે ૨. ચિ॰ ૧૪ કુંવર અંતે ઉર મેલી, સાધુ વેષ લીધો ૨૬
