________________
૧૬૪
ઢાવ મીજી. માંગલીયાની મેદિની દેશી.
૧
નિજ પુત્રીઓને કહેર, નાટકીયેા નિરધારે મેહનીયા, ચિંતામણી સમ છે યતિરે, કરા તુમે ભરતારરે, મા મધ્યાન્હે મુનિવર આવીયારે, લાડુ વાહરણ કાજરે, મા તાત આદેશે તિણે કર્યારે, સનિ શિણગાર ને સાજરે, મે
૨
ભ્રુવનસુંદરી જયસુંદરી, રૂપ યૌવન યમાંહેરે, મા॰ મુનિવરને કહે મલપતીરે, આ સોંપી તુમને દેહર મા ૩ ઘર ઘર ભિક્ષા માંગીરે, સહેવાં દુઃખ અસરાલ, મે કુમળી કાયા તુમ તણી હૈં, દાહિલા દુઃખજ ઝાલ ૨, મા૦ ૪
મુખ મરકલર્ડ બોલતીરે, નયણ વયણુ ચપલાસીરે; મા૦ ચરિત્રથી ચિત્ત ચુકબ્યારે, વ્યાપ્યા વિષય વિલાસરે. મે૦ ૫ જક સરીખા જગમાં જીરું, પાડે પહાડમાં વાટ મા તિમ અબળા લગાડતીરે, ધીરાને પધારે, મા
મુનિ કહે ગુરૂને કરે, આવીશ વહેલા આહિરે મા વરવન ડે સાંભળે!, વાટ જુવે ગુરૂ ત્યાંહીરે,
ઢાળ ત્રીજી.
નદી યમુનાકે તારે કડૈ દેય ૫'ખીયાં-એ દેશી
ગુરૂ કહું એવડી વેલા કે ચેલા કિહાં થઈ, ત્રટકી એક્લ્યા તામ તે ભાષા સુમતિ ગઈ; ઘર ઘર ભિક્ષા માંગવી દુઃખ અપાર એ, ચારિત્ર પાલા તેહ (ઉપર તુમ વચન) ખાંડાની ધાર એ.
૧
>
