________________
''
( ૪૫ )
રાજન્ ! એ અપ્પભટ્ટી કાણુ છે વાર્?” વર્ધનકુ જરે,
પૂછ્યું.
“ એ જૈન સાધુ મહા પ્રતાપી છે. એમની વિદ્વત્તાની. અરામરી તા કાઇ કરી શકેજ નહીં. પડિતજી ! મને ભય લાગે છે કે “રખેને !” ગાડરાજ ખેલતાં ખેલતાં અટકી પડ્યો.
“ રાજન્ ? હિં`મત ન હારા ! ગમે તેવા એ વિદ્વાન હશે, પણ તમારી નજર આગળ હું એને નિરૂત્તર કરી દઇશ. હાશ ! ઠીકજ થયું કે જૈનો મારા સપાટામાં આવ્યા. એમને હરાવી મારી કીર્ત્તિ જગમાં હું અમર કરીશ. મારી ઉન્નત્તિ કરીશ. એમને હરાવી મારા પૂર્વજોને બદલે વ્યાજ સાથે લઈશ.” વધુ તકુ જરે કંઇક આનંદથી કહ્યું. એ ઘણા ખુશી થયા.
“ કેમ એમની સાથે તમારે કાંઇ ખાટી મીઠી છે કે શું?” રાજાએ પૂછ્યુ
“ એથીજ તા ? એ ઇતિહાસનાં પડલ ઉખેડી મારા હૈયાના ઘા આજે તાજો કરૂ છું. શરૂઆતમાં જૈન અનેલા પેલા અજાતશત્રુએ અમારૂ નિકંદન કાઢયું. વલ્લભી નગરના શિલાદિત્યની સભામાં એના ભાણેજ પેલા મલ્લવાદીએ–ભરૂચના રાજકુમારે અમારા પૂર્વજોને જીતી દેશ બહાર કઢાવ્યા એમને દેશવટા દેવરાજ્યેા. હમણાંજ ખસા વર્ષ પહેલાં થયેલા પહેલા રિભદ્રે પણ અમારી ઉપર કાંઈ ઓછી નથી કરી ! એ બધું વેર લેવાની આજે મને ઠીક તક મળી. રાજન! તું પણ જીત્યા પછી એનાને દેશપાર કરજે. મારા વેરાગ્નિના પ્રતિકારમાં મને
