________________
( ૧૯૭)
“ મહારાજ ! આપના પુત્ર લેાજ બહુ ભાગ્યશાલી છે. આપને હણીને એ રાજ્ય ઉપર બેસશે. માટે આપને યેાગ્ય લાગે તે કરવું? ” એ જોષીનાં વચન સાંભળી વજ્રપાત થયે હાય એવું રાજાને દુ:ખ થયુ. ક્ષણવાર દુદુકરાજ માન થઈ ગયા, એણે જોષીને રજા આપી.
,,
આ બધી વાત ભાજની માતા પદ્માની દાસી એક માટા સ્થંભ પછવાડે સંતાઈને સાંભળતી હતી એણે જમને પેાતાની રાણીને કહી સ’ભળાવી. આ નવીન વાત સાંભળવાથી રાણી વિચારમાં પડી. “ રખે તે રાજલેાલમાં આસક્ત થયેલા રાજા કુંવરના ઘાત કરે. રાણી હંમેશાં સાવધાન રહેતી કુંવરની રક્ષા કરવા લાગી. એણે વિશ્વાસુ દાસીઓને રાજાની ચેષ્ટા તરફ ધ્યાન રાખવાને ગુસ આજ્ઞા કરી.
દુદકરાજ વિચારથી ચિંતાતુર થયેલા કૅટિકાના ગૃહમાં ગયા. અત્યારે અને વેશ્યાના હાવભાવ કે વાણી વિલાસમાં પશુ રસ પડયા નહી. કટિકાએ જોયુ તે રાજા ચિ'તાથી ઘેરાયેલા હતા. એણે રાજાની પાસે આવી મધુરી વાણીથી પૂછવા માંડયું “ દેવ ? આજે આપનું આ ચંદ્રવદન કરમાવાનું કાંઇ કારણ ?
“ શું કરીયે ? દૈવ કાપ્યા હાય ત્યાં કાને દોષ દેવા ? મારૂ ભાગ્યજ પરવાર્યું છે ?” હૃદુકરાજે નિઃશ્વાસ નાખતાં કહ્યું. “ એવુ શું બન્યુ છે. મહારાજ ? કે આપનું ચિત્ત આટલુ બધુ અકળાયું છે ? ” કટિકાએ પૂછ્યું.
૧૨
