________________
(૧૩૭) " लजिजइ जेण जणे, मइ लिजइ नियकुलकमो जेण
ટીપી બીપ, તં ન કીર્દિ ય ” | બજ દુરાચાર, વ્યભિચાર કરવાથી લેકમાં લાજ આવે, અપકીર્તિ થાય. જે દુર્જન–વ્યભિચારી પુરૂષને યોગ્ય અધમ હલકાં કૃત્ય કરવાથી પિતાનું અત્યંત વિશુદ્ધ કુલ મલીન થાય તેવાં કામ કઠે પ્રાણુ આવવાના હોય,–તેપણ કુલવંત માણસ ના કરે !”
રાજાએ વારંવાર એ બોધ વચને વાંચ્યાં. ભારતના પ્રસાદથી લખાયેલાં એ વચને રાજાના હૃદયમાં પ્રણમી ગયાં એની કુવાસના નષ્ટ થઈ. કંઈક વિવેક આવતાં એણે વિચાર્યું. “ઓહ આવાં વચને એ મારા મિત્રનાજ સંભવે ! દુરાચાર તરફ ગમન કરતાં મને એ સન્મિત્ર વગર કેણ બચાવે !” એણે અક્ષર ઓળખ્યા, કવિત્વ શક્તિ જાણી લીધી. એના મનમાં ખાતરી થવાથી એના બુરા કર્તવ્ય માટે એને શરમ આવી. હવે ગુરૂને શું મુખ બતાવું ! શ્યામ વદનવાળો થઈ વિચારમાં પડે. “આહા! ધિક્કાર છે એ અધમ વૃત્તિઓને કે જે સારું ખોટું કાંઈ જતી નથી ને અંધા માણસની પેઠે પાપરૂપ કુવામાં ધકેલી દે છે. જો કે મેં એને ભેગવી નથી છતાં મનથી પણ સંકલ્પમાત્ર વડે કરીને પાપ કર્યું તે એનું પ્રાયશ્ચિત કરવું. હા? શું પ્રાયશ્ચિત કરૂં? કાષ્ટ ભક્ષણ કરું, ઝેર ખાઉં કે કુવે પડી આપઘાત કરૂં, અથવા લેક સમક્ષ મારૂં પાપ પ્રગટ કરું.”
