________________
(૩૬). - “માતા? હું સંન્યાસી થઈશ તે ઘણા રાજારાણા મારા પગમાં પડશે. ઘણા શિષ્યો મારો હાથતળે કેળવાઈ વેદધર્મને ઉદ્ધાર કરશે, મારે મનુષ્યજન્મ પણ સાર્થક થશે.” . “હા ! સત્ય છે, પણ મારું મન કેમ માને દિકરા? મેં સાંભળ્યું છે કે તારું આયુષ્ય અલ્પ છે. જે સાંભળીને રાત દિવસ હું ચિંતાથી બળું છું તેથીજ તને ઝટ પરણેલે જેવાને ઈન્તજાર છું. ત્યારે તું તે સંન્યાસી થઈ જવાની વાત કરે છે.”
“એ ચિંતા આપની નકામી છે, માતાજી? માણસ ડું છે કે ઘણું એથી શું ? ઘણું જીવ્યા કરતાં જગતમાં જન્મીને મનુષ્ય કરવા યોગ્ય કાંઈ ન કર્યું તે એ છે તોયે શું? ને અલ્પ જીવનમાં પણ જે ઘણું કરી જાય છે એનું જ જીવતર ધન્ય ગણાય. જગતમાં એજ જીવ્યલેખાય.” શંકરે માતાના મનનું સમાધાન કર્યું.
પણ એથી માતાનું મન કેમ માને? દિકરાનું અ૫ આયુષ્ય સાંભળી કયી માતાને દુઃખ ન થાય? દિકરા ! તું આટલું બધું જ ગણે તે એ કેઈ ઉપાય નથી કે તારું આયુષ્ય વધારી તારી વ્હાલી માતાને તે પ્રસન્ન કરે?” નેહઘેલી માતાએ પુત્રને આયુષ્ય વધારવાને ઉપાય પૂ. બિચારી હંમેશાં મહાદેવને પ્રાર્થની કે “પુત્રનું આયુષ્ય વધારે!” - “માતાજી? આયુષ્ય વધારવાની તમે વાત કરે છે તે તે તમારે મને સંન્યાસી થવાની રજા આપવી જોઈએ. શરીરને દઢ કરવાને, ગ-સમાધિના પ્રયોગે કરી આયુષ્યને
