________________
( ૩૧) બપ્પભટ્ટસૂરિ મહેરા આવી પહોંચ્યા. શ્રી મહાવીરને વંદના કરી બપ્પભટ્ટસૂરિ ગુરૂવર્યના ચરણમાં આવીને નમ્યા. સિદ્ધસેનસૂરિ સંથારા ઉપર સુતેલા હતા. એમનું શરીર વૃદ્ધાવસ્થાથી બહુ જ જરિત થયું હતું. માંડમાંડ શ્વાસોશ્વાસ લઈ શકતા હતા. હાલવા ચાલવાની શક્તિઓ પણ મંદ પડી ગઈ હતી. એક તે વૃદ્ધાવસ્થા, બીજે મંદવાડ એટલે માંડ તેઓ બોલી શકતા. છતાં ગુરૂ ભક્તિમાં એકચિત્તવાળા શિષ્ય એમની સેવા ભક્તિથી પોતાનો સમય સફલ કરતા, કંઈ પણ પુણ્ય-વૈયાવએને લાભ બાંધવામાં તે ઉત્સાહવાળા હતા.
ગુરૂ ચક્ષુનું મંદ તેજ છતાં અ૫ભટ્ટજીને મહા પ્રયાસે ઓળખ્યા, મલ્યા. “વત્સ? ઠીક થયું તું આવ્યું તે? હું તને ભૂલી ગયો હતે. ઘણે સમય તું રાજાની પાસે રહ્યો હોવાથી મને તારા મુખની પણ સ્મૃતિ નહોતી. હવે મને આરાધના કરાવા મારા રૂણમાંથી તું મુક્ત થા ? ” જરાવાર અટક્યા.
પછી આરાધના પહેલાં સિદ્ધસેનસૂરિએ ગચ્છની તમામ ચિંતા બપ્પભટ્ટજીને ભળાવી, એમને પોતાની પાટે સ્થાપ્યા.
તે પછી સૂરિવરે ઉત્તમ પ્રકારે આરાધના કરાવવા માંડી. ચાર શરણ, દુષ્કૃત નિંદા, સકૃતનું અનુમોદન, તીર્થ વંદન, નવકાર સ્મરણ વગેરે વિધિ પૂર્વક આરાધના કરાવી. તત્વચિંત્વન અને નવકાર સ્મરણ કરતા ગુરૂ સિદ્ધસેનસૂરિ આયુષ્ય પરિપૂર્ણ કરી સ્વર્ગલોકમાં ગયા.
