________________
(૧૪) હતે, એવામાં એની દ્રષ્ટિ એકમનમોહન સુંદર વસ્તુ ઉપર પડી. એકસોળ વર્ષની તરૂણ લાવણ્યવતી બાળા મંદમંદડગલે ચાલતી એની સામે આવીને ઉભી. એનાં સુંદર અને નાજુક અવયવો હાવભાવ ભરેલાં હતાં, વદન ઉપર મંદમંદ હાસ્ય છવાયું હતું. એ ચંદ્રવદનનું લાલિત્ય, હૈયાના ઉંડાણમાં રહેલો પ્રેમપ્રવાહ, મૃગનયની સમાં સ્થિર વિશાલ નયને એમાંથી ગ્રસ્ત સ્નેહ, એનું આકર્ષણ અભૂત હતાં. ખચિત મેટા ભાગ્યથી પણ ન મલી શકે એવું એ દિવ્ય સંદર્ય મનુષ્યના ઉપભેગમાં તે કવચિત જ આવી શકે ?
“રાજન ! તમારી ઉપર હું પ્રસન્ન છું?” રાજાની નજીક સામે ઉભાં ઊભાં એ દેવબાળાએ મધુરૂ હસ્તાં કહ્યું.
બાળા? તું કેણ છે? અત્યારે આ સમયે અહીયાં?” રાજાએ એના સંદર્યમાં અંજાઈ આંખે ચળતાં પૂછયું. “આહા? મનુષ્યમાં તે આવું સંદર્ય નિજ સંભવી શકે?”
દેવબાળા મૃદુ હસી. “તમારું કથન સત્ય છે !” “કેમ તે પછી તું કોણ છે ત્યારે?”
આ દેવમંદિરની અધિષ્ઠિત વ્યંતરદેવી?” રાજા ચમક્યો. “શું તું દેવી છે?”
હા! મહારાજ ?” “અત્યારે અહીયાં કેમ આવી છે!” તમને મલવા! હૈયાની હેશ પૂરી કરવા? ”
