________________
(૧૨) પ્રકરણ ૨૭ મું.
ગોદાવરીના તીરે. મનુષ્ય છતાં આરાજાનું રૂપ તે જુએ? એ સંદર્ય દેવબાળાને વિહળ કરે તે માનવ રમણીઓ તે અવશ્ય લોભાયજ આહા? શું એની કેડીલી ચાલ? એ મધુરૂ મંદદ મંદ હાસ્ય કરતું ચંદ્રવદન! પુરૂષ છતાં એ મનમેહક સ્વરૂપ! એ તે અદ્દભૂત જ! જગમાં રૂપલક્ષમી તે રમણીયેના જ બાપની? પણ આતે રૂપવંતી રમણીઓ પણ એની સ્પર્ધા કરી શકે એવું અથાગ રૂપ! હું દેવબાળા છતાં એણે મારું મન વિહલ કર્યું. અરે ? એને મેલવવા-એની સાથે વિલાસ ભેગવવા મારું મન પણ અધિરું થઈ રહ્યું. એ પણ રૂણાનુબંધજને?” મનુષ્ય કરતાં ઉચ્ચ કેટીમાં જેની ગણના થઈ શકે એવી એક દેવબાળાના આ ઉદગાર હતા. અહીં છાવણી નાખીને રહેલા ઘણા પુરૂષમાંના એક પુરૂષ તરફ એનું આકર્ષણ થવાથી એ દેવબાળાનું હૈયું એને મલવા-ભેટવા અધિરૂં થઈ રહ્યું હતું.
કને જરા આમરાજા પિતાના કેટલાક સારભૂત પ્રધાન પુરૂષની સાથે ગડદેશ તરફ જવાને રવાને થયો હતે. એ નાના કાફલાએ માર્ગમાં ગોદાવરીને કાંઠે દેવમંદિરની પાસે આ સુંદર જગા જોઈને વિશ્રાંતિ લેવાને ઠરાવ કરી પડાવ નાખે. આ રીતે લક્ષણાવતીમાં જઈ ગુરૂ મહારાજને તેડી લાવવા.
