________________
(૧૮) આવતાં પારાવાર પશ્ચાત્તાપ થયે. સેવકદ્વારા ખબર પડવાથી રાજદ્વાર ઉપર “અમે જઈએ છીએ” એ ભાવાર્થવાળું કાવ્ય વાંચી એને ખાતરી થઈ કે ગુરૂ અહીંથી વિહાર કરી ગયા.
શેકથી વિન્ડલ થયેલો રાજા અન્તઃપુરમાં ગયે “અરે મેં નકામે એમને માટે ખેટો અભિપ્રાય બાંધે, આવા ત્યાગી પુરૂષ-પુરૂષ પુંગવ માટે હલકે મત બાંધી મારા આત્માને મેં શષ્ટ કર્યો. મારા ઉપર ઉપકાર કરવાની ખાતર સ્નેહને લઈને મારી પાસે એ શત્રુઓની મધ્યમાં રહેતા હતા. પણ મેં મુખએ વગર વિચારે હાથમાં આવેલું અમેધચિંતામણીરત્ન ફેંકી દીધું. મારા દુષ્ટ બ્રાહ્મણ પંડિતાએ મારી મતિ ફેરવી દીધી, મુવકની માફક પરનાં છિદ્રજ શોધનારા એવા છિદ્રા
વેષી પુરૂષને ધિક્કાર થાએ? આવા મેટા પંડિત છતાં ઈર્ષાની આગમાં એમનું પાંડીય બળી ગયું, એમની બુદ્ધિ મલીન થઈ ગઈ. ખરી વાત છે કે જ્યારે ને ત્યારે એ બ્રાહ્મણે નોના ઉત્કર્ષથી બળતાજ આવ્યા છે. તેથી જ એ નાસ્તિક,
આદિ વિશેષણથી વધાવે છે, પણ ખરી રીતે જોતાં શુદ્રોનું કામ કરનારા તે તે તેિજ છે.” રાજાને આમ ચિંતાતુર જે કમલાને કાંઈક આશ્ચર્ય થયું.
દેવ! આજે કાંઇ ચિંતામાં? ” પાસે આવી ખભા ઉપર સ્નેહ ભર્યો હાથ મુકી બહુજ મીઠાસથી રાજાને પૂછયું.
કને જરાજનું ચિત્ત ચિંતાથી વ્યગ્ર હતું. એ પ્રતાપી વદનપર ગ્લાનિ છવાઈ હતી. શેકના આવેગમાં એમને બીજું
