________________
(૧૫).
ન છૂટકે દઢ આસનવાળી મહાદેવનું એકાગ્રચિત્ત ધ્યાન કરવા બેઠી. પણ ધ્યાનમાં મહાદેવને બદલે સુંદર પુરૂષનાં ચિત્રો એની બંધ દષ્ટિ આગળ પ્રત્યક્ષ થતાં. એને પ્રેમ સંપાદન કરવાને પ્રાર્થના કરતાં પોતે જાણે સ્વયંવરની માફક વર પસંદ કરતી હોય એમ એનું ચિત્ત એમાં લુબ્ધ થઈ જતું. ચંચળ મનને એજ ગમતું. એવી સ્થિતિમાંથી વળી બળાત્કારે મનને પાછું ખેંચી લેતી.
પ્રતિ દિવસ એનું મન એવી રીતે વિકારને વશ થતું ગયું. એની સમાધિ, શિવની ભક્તિ એ બધું એમાં લય થતું જણાવ્યું. એક દિવસ વ્યગ્રચિત્તે વિશિણા પોતાના ઘરની બારી પાસે ઉભી ઉભી રસ્તા તરફ નજર કરી રહી હતી. ત્યાં નજીકમાંથી આવતા સંગીતના મનહર સ્વરે એને ઘેલી કરી. એનું મન પરવશ થયું. એના વદન ઉપર કામદેવની લીપી લખાઈ રહી. એ કમનશીબ અબળાની લીપી અત્યારે કોઈ વાંચી શકે એવું નહોતું. કઈ વાંચનારે શોધવા એનું મન હવે અધીરૂં થઈ રહ્યું. ઈદ્રિના ચપળ ઘડાએ અંકુશને નહી ગણકારતાં સંસારમાં વિહરવાને ઉડું ઉડું થઈ રહ્યા હતા. ગરીબ બિચારી વિશિષ્ઠા ! એના અધ:પતનની તૈયારીઓ થવા લાગી. એમાંજ એને સ્વર્ગ ભાસ્યું. દુનીયાનું સર્વસ્વ વિલાસમાં જ સમાયું હોય એમ એને જણાયું.
એ કંઇને કંઈ બહાને પાડોસીઓને ત્યાં જતી. આડેસી પાડોસી સાથે વાત કરી મનને રીઝવતી. એનાં માતાપિતા
