________________
(૧૫૨) હણનારૂં તેજસ્વી રત્ન તે ભંડારમાં જ શોભે! સૂર્યના ઉદયથી કમળ ખીલે, ચંદ્રની ચાંદની વિભાવરી–રાત્રીના શણગારરૂપ ગણાય. મેઘના આગમનથી મયુરે જેમ આનંદ પામી પિતાના મધુર શબ્દએ પોતાને હર્ષ પ્રદર્શિત કરે છે. વળી મુદ્રા વગર જેમ મંત્રી શોભતો નથી, ગમે તેવું સુંદર મકાન પણ થંભ વિના શોભે નહીં. પ્રાણુ વગર સુંદર કાયા પણ નિર્માલ્ય ગણાય છે, તેમ એના વગર અમારી પણ એવીજ સ્થીતિ સમજજે.” ચારિત્ર પાળવામાં અગ્રેસર એવા ગુરૂએ સુધા સમાન મધુર વાણીથી જેમ બ્રહસ્પતિ કહે એવી રીતે પ્રધાનોને એમને નિશ્ચય જાણવા માટે કહ્યું. * ગુરૂની વાણુ સાંભળીને પ્રધાને માંના એક વિચક્ષણ મંત્રીએ કહ્યું. “ભગવદ્ ? સજજનેની લક્ષ્મી અને જીવિત તે પરોપકારને માટે જ હોય. જગતનું હિત થતું હોય તે સંત પુરૂષે પિતાના જીવિતને પણ તૃણ સમાન ગણી વિસર્જન કરે. જુઓ તરૂવરે! સૂર્યને તાપ પોતે સહન કરીને પણ જંતુઓને આશ્રય આપે છે, અનેક જાલિમેના જુલ્મને સહન કરતી છતી પણ પૃથ્વી સર્વેને ભાર સહન કરી રહી છે, ગમે તેવી મુશીબતે છતાં સમુદ્ર પિતાની મર્યાદા ચુક્તો નથી. એને મળનારી નદીઓ પિતાના અમૃત સમા જલવડે કરીને દુન્યાને ઉપકારજ કરી રહી છે. વર્ષો જગતના ઉપકારને માટેજ વર્ષે છે. માટે પરોપકારી પુરૂષને સ્વભાવ જ એવો છે કે પિતે ગમે તેવી મુશ્કેલીઓ સહન કરીને પણ તેઓ જગત ઉપર ઉપકાર જ કરે છે.”
