________________
(૧૩૮) નગરમાં તેડી લાવ્યા. એ ઓચ્છવ નિમિત્તે અનેક દીનજનોને દાન વડે ઉદ્ધાર કરી જૈન ધર્મને મહિમા વધાર્યો. ચારે વર્ણમાં જૈન ધર્મની વાહવાહ બેલાવા લાગી. રાજકુમાર સમા તેજસ્વી એવા બાળ બપ્પભટ્ટ-ભદ્રકીર્તિને જોઈને નગરનાં સ્ત્રી પુરૂષે અનેક રીતે એમનાં વખાણ કરવા લાગ્યાં એ બાળસાધુ ઉપર નરનારીઓને પૂજ્ય બુદ્ધિ ઉત્પન્ન થઈ, લેકનાં મન એમની તરફ આકર્ષાયાં. એમનાં દર્શન કરી પાપ ધોઈ નાખવાને કાજ તેમજ આસપાસની પ્રજા ગાંડી ગાંડી થઈ ગઈ. “આહા? આપણુ રાજાના ગુરૂ એ તે આપણા પણ ગુરૂજ?” એ ભાવના પ્રજાના હૈયામાં જાગ્રત થઈ.
પિતાના બાળમિત્ર-ગુરૂને લઈને રાજા રાજગઢમાં આવ્યા. રાજગઢના ચોગાનમાં બન્ને મિત્રે ઉભા રહ્યા એમણે નજર કરી તે અસંખ્ય માણસની મધ્યમાં એ પિતે ઉભેલા હતા. આ બાળસાધુના-રાજાના ગુરૂનાં દર્શન કરવાને એમનાં ઉત્સુક હૈયાં નિહાળ્યાં. કેઈ પિતાના મહેલની બારીઓમાં, કેઈ ગેલેરીઓમાં-તે કઈ અગાસીઓમાં-ગરખામાં એમ જ્યાં જુઓ ત્યાં માણસની અખુટ મેદની હતી. છતાં રાજયની વ્યવસ્થા સારી હોવાથી શાંતિ જેવાતી. સર્વની શાંતિને લાભ લઈને એ બાલ સાધુ ભદ્રકીર્તિએ થોડે શે. ધર્મોપદેશ આપે. એના એક એક શબ્દ જાણે વદન રૂપી. છીપમાંથી મેતિક-મોતી વેરાતાં હતાં. એ મીઠા શબ્દોથી ભરેલી ધર્મરસ ભરી વાણી સાંભળનારાનાં હૈયામાં કેઈ અપૂર્વ ભાવ ઉત્પન્ન કરતી, બાળસાધુનું ઉચામાં ઉંચું પાંડિત્ય કન
