________________
( જ બેલા? કે જેથી એ જાદુગરની ભૂરકી ઉતારે? મારા આ બચ્ચાને ડાહ્યો કરે ?” માતાએ બાળકના પિતાને કહ્યું.
માતા ! શામાટે વલેપાત કરે છે? મને કાંઈ ગુરૂએ ભૂરકી નાખી નથી કે એમણે જાદુ પણ કર્યું નથી. હું તે ત્યાંજ દિક્ષા લેવાનું હતું. પણ ઉલટા એમણેજ તમારી રજા વગર દીક્ષા આપવાની ના પાડી. તેથી એમને સાથે લઈ હું તમારી રજા લેવા ઘેર આવ્યું !” * “તે અમે તને રજા આપવાનાં નથી. આપણે વળી દીક્ષા શી ?” માતાએ કહ્યું.
“પિતાજી! હું દીક્ષા લઈશ એ નિ:સંદેહ છે! તમે મારી માતાને સમજાવી રજા અપાવે ?”
તે કઈ રીતે બનવાનું નથી. તું આંખની કીકી સમો એકને એક છે. અમારે આધાર છે! આશાઓને અંબાર છે!” માતાપિતાએ કહ્યું.
“તમે એ સાધુને કહો કે આપણી આજ્ઞા સિવાય મારા આ લાડીલાને સાધુ ન બનાવે ! હું એને મારા હૈયા આગળથી અળગો જ કરવાની નથી.”
માતપિતા અને પુત્રની આ પ્રમાણે દીક્ષા માટે હોંશાતૈસી ચાલતી હતી. બન્ને પક્ષના વિચારો દઢ હતા. અત્યાર સુધી એકે પક્ષનું નમતું જણાયું નહોતું. એટલામાં ડુબા ઉંધી ગામના સંઘના અગ્રમાન્ય સ્ત્રી પુરૂષને લઈ ગુરૂ સિદ્ધસેનસૂરિના મોટેરાના શ્રાવકે એમને ત્યાં આવી પહોચ્યા.
