________________
(૧૦૧) પ્રકરણું ૧૩ મું.
અને બધી પૂનમથક દવ
કસોટી. બાલકનું નામ સુરપાલ હતું. સુરપાલને જોઈને માતા પિતા ઘણાં હર્ષ પામ્યાં સુરપાલના પુનઃ મેલાપથી એ આશા વિહીન થયેલાં માબાપને આનંદ અપૂર્વ હતે. અચાનક સુરપાલના ગુમ થવાથી એ વિદ્વલ માતપિતાએ રડતે હૈયે બહુ સ્થળે તપાસ કરેલી-કરાવેલી. પણ એને પતી જ્યાં ન લાગે. ગુરૂની સાથે આવેલ જોઈ એમણે ગુરૂને અતિ આભાર મા. મુક્તકંઠે એમનાં ઓવારણ લઈ વખાણ કીધાં. કંઈ રીતે ભક્તિને બદલે વાળી આપે એવાં ભક્તિથી ભરેલાં એ હૈયાં ગુરૂ તરફ ઘણું પૂજ્યબુદ્ધિવાળાં થયાં.
ચાર દિવસ પસાર થયા ને એક દિવસ અવસર જોઈ બાલક સુરપાળે માતાપિતાને વિનંતિ કરી. “માતા પિતા: ગુરૂની સાથે હું અહીં કેમ આવ્યો છું એ આપ જાણો છો?”
કેમ! આ તારું ઘર છે! દિકરાએ શું પિતાના ઘેર નહી જતા હોય, તું આમ આડું કેમ બેલે છે બેટા?” - “આવે, દિકરાએ પોતાને ઘેર અવશ્ય આવે. પણ હું તે એક એવા ઘેર જવાને ઉત્સુક થયે છું કે જે ઘેર જવાથી પછી કોઈ દિવસ એ ઘર છોડવું ન પડે!”
“એવું જ આ આપણું ઘર વળી! અહીમાંથી તેને
