________________
( ૧૭ ) શત્રુઓને મારવા એ કાંઈ બાલકની રમત નથી. માટે ઉદ્ધતાઈ ન કર?”
એમનું આવું નિર્માલ્ય વચન સાંભળીને મને ક્રોધ આવ્યો કે “જુઓ તે ખરા! કે મારા પિતા શત્રુઓને પિતે પણું મારી શક્તા નથી, તેમ મને પણ શત્રુને વિનાશ કરવા જવા દેતા નથી.
જેથી માતા પિતાને પૂછયા વગર હું ચાલી નીકળ્યો. ફરતાં ફરતાં આજે આપની પાસે આવ્યો છું, ભગવન” બાલકે પિતાની વાત પુરી કરી.
છવર્ષના બાલકની આવી શૈર્ય ભરી વાણી, એની લેવાની છટા જોઈ ગુરૂ સહીત સર્વે મુગ્ધ થયા. “વાહ! શી આની હોશીયારી?”
“વારૂં? હવે અહીયાંથી કયાં જવા ઈચ્છે છે?” ગુરૂ મહારાજે પુછયું.
“જ્યાં મારું ભાગ્ય લઈ જશે ત્યા”
ત્યારે અહી અમારી પાસે રહી શકે? અમે તને તારા ઘર કરતાં પણ વધારે સુખમાં રાખીશું.”
ઘણુજ ખુશીથી? આપની પાસે શસ્ત્ર અને શાને અભ્યાસ કરીશ.”
- “અહીંત ભાઈ શાસ્ત્રને અભ્યાસ છે!”ગુરૂ મહારાજ હસ્યા.
