________________
शालभद्रजी शिलोको.
५३९
गंजाणी । महाराजा मनमें सांसो नांणीजै ॥ ४७ ॥ सोदागिर मुखसुंवात सुनें । दिवरावै सीखसिरपाव देनें । ततखि तिण बेला राजा तेमावे । अनै कुमार हजूर आवै ॥ ४८ ॥ कुंवरजी आवे मुजरोजी कीधो । महाराजा मोटो सन मांनदीधो । जाषे इमराजा सांजल कुमार । बेगाजिहां जावो द्राघरवार ॥४८॥ जानो बेटो सानद्रसाह । श्रह्मनें देखणरो इधको चाह । तुरत कुँवरनें तेमीनें ज्यावो । वेगाहुइ जावो वारमल्यावो ॥ ५० ॥ कांबल एकलावो मोलकरीनें । सेठाणी प्रतै शनमांनदेनें । आाया कुंवरजी शेठाणी आगे । वि धि शेती कांबल एकजमांगैः ॥ ५१ ॥ वोलै इम कुंवर सुणौ शेगंणी । ह ठि करनें बैठी मोटी महाराणी । महाराजा कांबल एक मंगावे । परवारो मोज पूरो दिरावै ॥ ५२ ॥ इण वातै तिलभर कूरुम जांणो । को घरमै शुं कांबल एक प्रांणो । शालि कुंवरनें मेलो मो शाथ । वोलावै वेगो श्रेणक नर नाथ ॥ ५२ ॥ कुमाररा मुखशुं ए वात । शुणी शेठांणी जपै इम वात । या कुमरजी प्राप । दरशण तो दीठां सहुपुलीयाजी पाप ॥ ५४ ॥ तुझ शरिखा पुन्यवंत घरांगण आया । दुख दोहरा टलिया शहु शुख पाया । अरज मारी एक अवधारो । सेवक मनरा सहु कारज सारो ॥ ५५ ॥ शोलैमें कांबल शगलाईलीया । तिके वधारी बत्तीशकीया। कांब amhat वहुरनै दीधो । ऊपर नविरहियो कांबल कोई बीयो ॥ ५६ ॥ देवता दीघा भूषण वै । तिके पहिरंता तनसुख पावै । वहुमर किम नदै कांबल ते करमा । खरखरा लागै अंगै ते खरमा ॥ ५७ ॥ मेंलेई मुक्या उत्तम जांणेनें । नतंनो दीधो वहुपर प्रांणेनें । शाशुजी एशुं महिमांनी कीधी । एहवी अलविध शुं प्रांणीने दीधी ॥ ५८ ॥ कवटण करनें वहुवां पगलू है । नाख्या ते परहा निरमायल कृवै । कहोनें निरमायल किमकर दिरावै । निरमायल देऊं तो दूषण मुथावै ॥ ५९ ॥ मोलायक बीजो का रिज फुरमावे | महाराजा कुमर स्यांनै तेावै । नांन्हमीयो माहरो लीलानो लामो । गहनरीयो शोनै गणकेरो गामो ॥ ६० ॥ सातमी नूमें शुखशेती पोढै । नाटकीया नाचै अहिनिशि गोढै । काया मांनवरी कुमर ते दीशै । सोनां सुररायां इको ते दीसे ॥ ६१ ॥ दरसण तो कोई देख न पावै । लखगांनें लोक आवै