________________
दान शील, तप, नाव, चौढालियो. ५११ कलह कारण जग जाणीयें । वली विरति नही पण कांइरे। ते नारद में सीऊव्या। मुफ जुन ए अधिकाईरे॥शी० ॥२॥ बांहे पहेरया बेरखा । शं खराजायें दूषण दीधोरे । काप्यो हाथ कलावती । ते में नवपल्लव कीधोरे ॥ शी० ॥३॥ रावण घर शीता रही । तो रामचंद्रे घर आणी रे । शीतार्नु कलंक नतारीयुं । में पावक कीधो पाणी रे॥शी० ॥ ४॥ चंपा बार न घामवा । वली चालणीये काढयुं नीरोरे । सतीय सुन्नद्रा जश थयो। में तस कीधी नीरोरे॥शी० ॥५॥राजा मारण मांमियो । राणी अन्नयायें दूषण दाख्योरे। शूनी सिंहासन में कीयो । में शेठ सुदर्शन राख्योरे॥ शी०॥६॥शील सन्नाह मंत्रीसरें। आवतां अरिदल थंभ्योरे । तिहां पण सानिधमें करी। वली धरम कारज प्रारंभ्योरे॥शी ॥७॥ पहिरण चीर प्रगट किया। में अष्टोत्तरशो वारोरे। पांझव नारी द्रौपदी। में राखी माम नदारोरे॥शी॥८॥ ब्राह्मी चंदन बालिका । वली शीलवती दमदंती रे । चेमानी साते सुता। राजिमती सुंदरी कुंतीरे ॥शी० ॥९॥ इत्या दिक में नघरया। नर नारीनां वृंदोरे। समयसुंदर प्रनु वीरजी। पहिले मुझ आणंदोरे॥शी० ॥१०॥ ॥
॥ॐ॥दोहा॥ ॥.. ॥॥ तप बोब्युं त्रटकी करी, दाननें तुं अवहील ॥ पण मुझ आग ल तुं किरयुं । सांजलरे तुं शील ॥ १॥ सरसा भोजन ते तज्यान गमे मीठा नाद । देह तणी शोना तजी। तुममा किस्यो सवाद ॥२॥ ना रीथकी मरतो रहे । कायर किश्युं वखाण । कूल कपट बहु केलवी। जि म तिम राखे प्राण ॥३॥ को विरलो तुम आदरे । बंमी सहु संसार । आ प एक तुं नांजतो। बीजा जांजे चार ॥ ४ ॥ करम निकाचित तोडवा। नांचं नव नय नीम । अरिहंत मुझनें आदरे । वरश उमाशी सीम ॥५॥ रुचक नंदीसर ऊपरें । मुझ लब्धे मुनि जाय । चैत्य जुहारे शाश्वता । आनंद अंग न माय ॥ ६॥ मोहोटा जोयण लाखना । लघु कुंथु आका र । हय गय रथ पायक तणां । रूप करे अणगार ॥७॥ मुफ़ कर फरसे नपशमे । कुष्टादिकना रोग । लब्धि असावीश ऊपजे । नत्तम तप संजो