________________
६४
करकमल चंद्रजस भूप वधावियोए ॥६०॥ कहे जेतले वात गयवर केरीय तो चित चंद्रूजस कोपियोए, भणे कोह उपघात राज सयल कहो केहनें में आरोपियोए । हुस्ये जे जगे सूर ते निज भुजबले साधि धरा करे आपणीए, दूत निभरछयो दूर जइ नमिनें कहे वात माने करि अति घणीए ।
( ढाल-जीव अने अजीव प्रकारए-ए देशीमां ) - मुणि वयण चंद्रजस कोपेरे, बहु बलें कटक आरोपे । हय गय पायक कोडीरे, चाल्यो नृप सेना जोडी ॥६२॥ वाजे वाजिन ढोल नासापरे, तूर सरणाई सपराण । बहू सूर साथै परिवरिपोरे, जब देस संधि उतरियो ॥६३॥ नमि संभलि चंद्रजस आयोरे, निय कटक सहू सुसजायो । सनमुख
आइवा नींसरियोरे, तो अपशुकने चित्तें डरियो ।। ६४ ॥ तव सिंधिकहे धरि रंगरे, सामी साह्मो जातां भंग । तव दुरग मजाई मंड्योरे, भीरपणु सत्त म छंड्यो । ६५ ॥ सजो करो
कलीयंत्ररे, आराधो सुरफि मंत्र । ए वयण सुणी राय बलियोरे, सवि सर मंत्रीसर मिलियो ॥६६॥ चिहुं दिसि पुर
रुधे आवीरे, नसिराय कोप मन भावी। महासती सुणी ए -मातरै हुवे रखे लोकनो घात ॥ ६७ ॥ रख्खे मुत कुगति
जाइरे, एम चित्त विमासण थाइ । गुरुणी आदेसें भमतीरे, ते नयर सुदंसणे पहती ॥६८॥ महासती देखि नमि वंदेरे। माइ कहें मन आणंदे । साहुणी धर्म समझावेरे, पण नृप मने समता नावे ।।६९।। ए परिगह सवि दुख दाइरे, अनें एह
