________________
माइ ।। २५ ॥ सर्वगाथा ५२५ ।। (ढाल २८ मी-तूंगीया गिरि शिखरे सोहे ए देशी.)
परखदा प्रते कहे जिणवर, अरध मागधि भासरे । मधुर ध्वनि जिम मेघनी परे, धरे सयल उल्हासरे ॥२६॥ जिन तणी वाणी मुणे प्राणी, सफळ तेह संसाररे । वचनना गुण पचेश्रीश, एकोण अतिशय धाररे ॥ जि० ॥२७॥ चोर अतिशय जनम साथे, केवल लो इग्याररे । सुरकृत वली उगुणीसजाणो, एह सयळ संभाररे जि० ॥२८॥संच आश्रव त्याग करणा, धरणा पंचाचाररे । अवर भव संबळा करणा, अंत मरणा.साररे ।जि०॥२९॥ सदा मेरो रहे मनमें, तनमे धरे उल्हासरे। विषय वाह्यो रंग रातो, मातो दुर्गति वासरे। जि०॥३०॥ स्वास्थ विण कोई नहीं अपणा, करणा कहा गुज्जरे । जाणने अजाण थाये, पतंग जेम अबूज्जरे ॥जि०॥ ३१॥ आवे कमाई अंत साथे, पुण्य पाप सखाइरे । करे श्रुतने धरम चारित,ते सदा सुखदाइरे ॥जि०॥३२॥ सर्विजीव अपणी लहे भाषा, समजता मनमांहरे। टालि शंसय धरे संवर, वचन श्री जगनाहरे ॥जि०॥३३॥ राय राणी देशणा मुणि, अथिर जाणे सर्वरे । संसार सागर दुःख आगर, टाळिये मन गर्वरे ॥जि०॥३४॥ करी अंजळी एम बोले, साधु मारग साररे । तुम समीफे ग्रही संयम, लहु भवनिधि पाररे |जिनतणीवा० ॥३५॥ घरे जाई करी सझाई, राज काज समापरे । कहे जिन पडिबंध म करो, वंदि वळीयो थापरे ॥ जि०॥३६॥
१०
