________________
૭૦
બનાવી “શ્રી વસંત શેખર” નામથી એની સદ્ધિ થઈ. તાપસપુરમાં આવી વસંત શેખર રાજ્યનું પાલન કરવા લાગ્યા. એ પ્રમાણે ચેરના મુખથી સાંભળી રાજી થયેલી દવદનતીએ કહ્યું: વસ! તે પ્રથમ ચેરી આદિ વ્યસન સેવી દુષ્કર્મ ઉપાર્યું. હવે તે દુષ્કર્મને ક્ષય કરવા દિક્ષા લે. પિતાના એકાંતે હિતની વાત કરનાર દેવદતીનો આદેશ પ્રમાણ કર્યો. એટલામાં ત્યાં બે સાધુ ભગવંત પધાર્યા. દવદન્તીએ ભક્તિભાવથી વંદન કરી નિર્દોષ આહાર-પાણી વહોરાવી કહ્યું, “હે પુજ્ય! આ પિંગલ જે
ગ્ય હોય તો એને દીક્ષા આપે.” યેગ્ય છે, એમ કહી વિધિ પૂર્વક દીક્ષા આપી. સાધુઓના આચાર સમજાવી ત્યાગને અમૂલ્ય મહિમા કહી સાધુપણુમાં સ્થિર કર્યો.
ત્યારપછી કુંઠિનપુરમાં રાજા ભીમરથે સાંભળ્યું. નાનાભાઈ કુબર સાથે નલરાજા જુગારમાં સર્વ હારી જતાં દવદન્તીને લઈ નવલરાજા વનમાં જતાં કઈ મહાઇટવીમાં પ્રવેશ કર્યો. તે પછી પ્રભુ જાણે શું થયું? કયાં ગયા ? પત્તો નથી. જીવતા છે કે મરી ગયા એવી શંકામાં પડેલા ભીમરથ રાજાએ પુપદતી રાણુને સર્વ હકીકત દુઃખ સાથે કહી. એ સાંભળી રાણી ખૂબ કરવા લાગી. સ્ત્રીઓને દુઃખના વખતે આંખમાં પાણી સહેજે આવી જાય છે.
ત્યારપછી ભીમરથ રાજાએ હરિમિત્ર નામના વિશ્વાસુ-ચતુર માણસને નળ દવદતીની શોધ કરવા રવાના કર્યો. તે હરિ મીત્ર અનેક ઠેકાણે તપાસ કરતા અચલપુરમાં આવ્યું. આવીને ઋતપણે રાજાની રાજ્યસભામાં ગયા, અવસર પામીને રાણીએ હરિમિત્રને પુછયું. કુંડિનપુરમાં ભીમરથ રાજા-રાણ પુષ્પદન્તી એને પરિવાર વિગેરે બધા ક્ષેમકુશળ છે ને? હરિમિત્રે કહ્યું. એ બધા કુશળ છે, પરંતુ નળ અને દવદન્તીના કુશળને
