________________
સ્તબ્ધ ઊભેલી કનકવતીને જોઈ સર્વે રાજાઓ શું અમારામાં કોઈ દેષ છે, એવા ભ્રમથી પિતાના શરીર પ્રત્યે નજર નાખવા લાગ્યા. એ સ્થિતિમાં કનકવતીને સખીએ કહ્યું: “હે સુંદરી ! વિલંબ કેમ કરે છે. કેઈને પણ પસંદ કરીને વરમાળા કંઠમાં નાખ.”
કનકવતી બોલી ઃ સખી! વર રૂચીકર યા ને ગમતે જોઈએ. જે મને ગમે છે તેને મંદભાગી હું જોતી નથી, કહી નિઃસાસે નાખે. નિઃસાસો નાખીને મનમાં વિચાર કર્યો, મારું શું થશે? હે હદય! મને પ્રિય વર હું જોતી નથી, તેથી પ્રિયના વિરહથી તું ટુકડા થઈ બે ભાગે થઈ જ. એ પ્રમાણે ચિંતાતુર થઈને ધનદને જોઈ પ્રણામ કરી, દીન દુઃખી થઈને રેતી, અંજલી જોડીને કહેવા લાગી હે દેવ! આ મારી પૂર્વ જન્મની પત્નિ છે એમ માનીને આવું હાસ્ય તમને શોભતું નથી મેં જોયેલા અને મનથી વરેલા મારા પતિને તમે જ છુપાવ્યા છે. એમ સાંભળીને હસીને ધનદે વસુદેવકુમારને કહ્યું હે મહાભાગ ! મેં આપેલી કુબેરકાન્તા મુદ્રિકા હાથમાંથી દૂર કર. વસુદેવે ધનદની આજ્ઞાથી તરત આંગળીમાંથી વિંટી કાઢી નાખતાં જ વસુદેવ પિતાના સ્વાભાવિક રૂપે દેખાય.
હર્ષઘેલી કનકવતીએ પોતાની ભુજલતાની જેમ સ્વયંવરમાળા વસુદેવના કંઠમાં નાખી. વાજીંત્રોને નાદ થવા લાગે, ધનદની આજ્ઞાથી ગગને દેવદુદુભિ વાગવા લાગી, અપ્સરાઓએ માંગલ્ય ગીત ગાવા માંડ્યા. અહે! હરિશ્ચંદ્ર રાજાને ધન્ય છે, જેની કન્યાને જગત્મધાન વર મળે. એવી વાણું સ્વયંવર મંડપમાં સૌ હર્ષાવેશમાં બેલવા લાગ્યા. ધનદે, આદેશ કરાયેલા દેએ, સધવા સ્ત્રીઓ અક્ષત વર્ષાવે એમ વસુધારા વર્ષોવી. ત્યાર બાદ વસુદેવ કનકાવતીને લગ્ન મહોત્સવ શ્રેષ્ઠ રીતે થા.
