________________
તઓ કેસિ બુવન્ત તુ, ગેયમે ઇણમખવી ! પન્ના સમિકુખએ ધમ્મ, તત્ત તત્તષિણિચ્છિર્યા રિયા પુરિમા ઉજજડા ઉ, વજડા ય પચ્છિમા મક્ઝિમા ઉજુપણું ઉ, તેણ ધમ્મ દુહા કએ ર૬ પુરિમાણુ દુન્નિસુઝે ઉ, ચરિમાણું દુરશુપાલઓ કપો મક્ઝિમગાણું તુ, સુવિશુ સુપાલ ર૭
! ત્રિભિવિશેષકમ - ત્યારબાદ શ્રીકેશીને શ્રીગૌતમે કહ્યું કે બુદ્ધિ જેનાથી જીવાદિ તને વિનિશ્ચય છે-એવા ધર્મપરમાર્થને જુએ છે. અર્થાત્ વાકયના શ્રવણ માત્રથી જ અર્થને નિર્ણય થતો નથી, પરંતુ પ્રજ્ઞાવશથી થાય છે. પહેલા તીર્થંકરના મુનિએ સરલ અને જડ છે તે હેતુથી, છેલ્લા તીર્થકરના સાધુઓ વક પ્રકૃતિના કારણે વક અને જડ છે તે હેતુથી અને મધ્યમ તીર્થંકરના સાધુએ સરલ અને સુબોધતાને કારણે પ્રાજ્ઞ છે તે હેતુથી, એક કાર્યમાં પ્રવૃત્ત હોવા છતાં ધર્મ બે પ્રકારનું છે. પહેલા તીર્થકરના સાધુઓને સાધુક૯૫-આચાર દુખે કરી શુદ્ધ કરી શકાય એવે છે, કેમ કે-ગુરુ દ્વારા સમજાવવા છતાં પણ જડતાના કારણે ગુરુનું વાક્ય સમ્યફ જાણું શકવા તેઓ સમર્થ થતા નથી. જ્યારે છેલ્લા તીર્થકરના સાધુઓને સાધુ–આચાર દુખે કરી પાળી શકાય એવા છે. કારણ કે-તેઓ કેઈ પણ રીતિએ જાણતા હોવા છતાં પણ વક–જડતાના કારણે યથાર્થ રીતિએ પાળી શકતા નથી. તેમ જ મધ્યમ તીર્થકરના સાધુઓને સાધુ-આચાર"
