________________
૫૪
અહં સારહી તએ ભઇ, એએ ભદ્દા ઉ પાણ્ણિા તુજ્ડ' વિવાહકજ્જ'ભિ, ભાયાવેઉં બહુ જણ` ૧૭ા સાઊ તસ્સ વચણુ, અહુપાણિનિણાસણ । ચિતેઇ સે મહાપને, સાણોસે જિઐહિ ઉ ૧૮ જઈ મન્ઝ કારણા એએ હમ્મન્તિ સુબહુજિયા । ન મે એય... તુ નિસ્સેસ, પરલેગે વિસઈ (૧૯ા સા કુણ્ડલાણુ જૂથલ, સુત્તમ' ચ મહાયો। । આહરાણિ ય સબ્બાણિ, સારહિસ્સ પણામઈ રા । સભિકુલકર્ ।
હવે અરિષ્ટ નૈમિકુમાર, મ`ડપ નજીકના પ્રદેશમાં આગળ જતાં, મરછુના અવસરે પહેાંચેલા અવિવેકીએથી માંસ માટે ભક્ષણીય, વાડા અને પાંજરાઓમાં અત્યંત પૂરાયેલા, એથી જ ઘણા દુઃખી, ભયંત્રસ્ત મૃગ માર્દિ પ્રાણીઓને જોઇ, મહા જ્ઞાની ભગવાન મહાવતને પૂછે છે કે–કયા હેતુથી સુખના ઈચ્છુક આ તમામ મૃગા વગેરે પ્રાણીએ વાડા અને પાંજરાએામાં પૂરાયેલા રહેલા છે ? તેના સારથી જવાબ આપે છે કે- આપના ગૌરવ આફ્રિ રૂપ વિવાહકાર્ય માં ઘણા જનને જમાડવા માટે કલ્યાણુ રૂપ હરણુ આદિ પ્રાણીઓને વાડા વગેરેમાં પૂરેલા છે,' સારથિના આવાં વચન સાંભળ્યા ખાદ, જીવા ઉપર કરૂણાવાળા મહાજ્ઞાની ભગવાન, બહુ પ્રાણીઓના વિનાશ જોઈ ચિંતન ચલાવે છે કે જો મારા નિમિત્તે આ સઘળા જીવા હણાશે તે આ જીવહિંસા, ભવાન્તરામાં પલેાક
