________________
२६
शीलोपदेशमाला.
मान कांतिवाला नारद ऋषि श्राव्या. नारदने श्रावता जोइ श्रीकृष्णे बलभद्रसहित सामा जइ पंचांगे प्रणाम करी श्रासन उपर बेसारीधन वस्त्रादिकथी तेमनो सत्कार कस्यो. नारद त्यां एक क्षणमात्र रहीने पढी श्रीकृष्णना अंतःपुरमां गया. ते वखते सत्यनामा शृंगार सजी
रिसामा पोतानुं मुख जोती जोती सखी साथे वात करती हती, तेथी तेणे पोताने त्यां श्रावेला नारदने दीठा नहि, तेमज जक्तिथी बहुमान पण दीधुं नही, जेथी नारदना मनमां विचार थयो के, 'जो मने देवतार्ज अने इंद्र सरखा पण माने बे, तो मनुष्यो माने तेमां तो आश्चर्य शुं ? परंतु या सत्यनामा श्रीकृष्णनी मानीती होवाथी ने धन यौवनना गर्वथी म्हारा सामुं पण जोती नथी, तेथी कोइपण उपायथी म्हारे तेनो गर्व उतारवो जोइए ! सत्यनामानो गर्व उतरवा माटे उपायनो विचार करतां नक्की थयुंके, " जो तेना उपर शोक्य होय, तोज तेनो गर्व उतरे. ते शिवाय तेनो गर्व उतरे तेम नथी; माटे म्हारे नक्की तेना उपर शोक्य लाववीज. "
वो विचार करी जेने परस्पर क्लेश कराववो बहु प्रिय बे, एवा ते नारद त्यांथी आकाशमार्गे थइने कुंकिनपुर नगरमां श्राव्या. ते नगरमां रुक्मी नामनो राजा राज्य करतो हतो. तेने घणीज स्वरूपवान ने जोवन अवस्थामां आवेली रुक्मिणी नामनी बहेन हती तेनी पासे नारद श्राव्या. रुक्मिणीए नारदने श्रासन थापी बहुमान देइ संतोष पमाड्यो त्यारे नारद आशीष दइने बोल्या के, " हे वत्से ! तुं त्रण खंमना जोक्ता श्रीकृष्ण वासुदेवनी स्त्री थजे. " एटले तेज वखते रुक्मि
ए नारदने पूj. " हे नारद! ते श्रीकृष्ण कोण बे ? केवा बे ? ने क्या बे ? ते कहो. " नारदे श्रीकृष्णना रूप गुण ने सौनाग्यनुं वर्णन कर एटले ते रुक्मिणी श्रीकृष्ण उपर घणीज आसक्त थइ. नारदे फरुक्मिणीने युं. " हे पुत्री ! तुं चिंता न करीश. व्हारो जर्तार श्रीकृष्णज थशे. "
पढी चितारा पासे पट्ट उपर रुक्मिणीनुं रूप चितरावी नारद ऋषि द्वारका नगरीमां श्रावी फरीथी श्रीकृष्णने मल्या. श्रीकृष्णे नारदने बहुमान पीने पूaj के, " हे नारद! तमे पृथ्विीमां कां कौतुक दीतुं