________________
अंजनासुंदरीनी कथा.
१३ वैराग्यनी वातोमां चतुर एवा जरतराजा अने सुंदरी समवसरणने विषे प्रजुना चरण पासे श्राव्या. त्यां जरते धर्म चक्रवर्ती एवा प्रजुने श्रादरथी नमस्कार कस्यो भने सुंदरी तो हाथ जोमी प्रजुने प्रमाण करी गद्गद् वाणीवडे कहेवा लागी. “ हे त्रिजगत्पति ! आपे घणां काले दर्शन थाप्यां ए श्रमारा म्होटा नाग्य, अमने घणां पुण्यना संचयथी थाजे आपनां दर्शन थयां. भरतराजाए आग्रहथी मने थाटला दिवस सुधी दीक्षा न लेवा दीधी; तेथी हुँ पोतानी मेले बेतरायली डं. म्हारी ब्हेन ब्राह्मीए, नाश्ना पुत्रोए अने तेमना पुत्रोए चारित्र धारण कडे, माटे ते सर्वेने धन्य . हे विश्ववत्सल ! हवे मने दीदा आपीने तारो, कारणके जगत्ने प्रकाश करनारो सूर्य शुं घरमां प्रकाश नथी करतो?
पबी" हे महानागे ! हे माहासत्वे ! ते बहु सारं कह्यु; ! बहु सारूं कां!” एम प्रशंसा करता एवा प्रजुए तेमने संसार समुफ तारवामां नावरूप चारित्र धारण कराव्यु. पनी स्वधर्मने धारण करनारी अने धर्मरूप उद्यानमा फरनारी ते सुंदरीने प्रजुए देशना थापी एटखे पोताना श्रात्माने कृतार्थ मानती ते सुंदरी साध्वीऊना गणमां बेसवा लागी. देशनाने अंते जरतराजा पण प्रजुने, साधुउँने अने साध्वीउँने वंदना करी अत्यंत हर्ष पामता बता अयोध्या प्रत्ये श्राव्या. __ सुंदरी पण बे प्रकारनी शिक्षाने ग्रहण करी निरतिचारपणे चारित्र पालवा लागी. अनुक्रमे निरवद्य तप, आचरण करी घातिकर्मनो नाश करीने तेणे केवल ज्ञान प्राप्त कडं. अतुल्य शीलव्रतना प्रजावथी उत्पन थएला केवलज्ञानने दीर्घ काल सुधी पालीने अंते सुंदरीए अष्टापद पर्वत उपर अनंतसुखवाली मोदलक्ष्मीने अंगीकार करी.
॥इति सुंदरीनी कथा ॥
अंजना सुंदरीनी कथा श्रा जंबुद्धीपने विषे शाश्वत कल्याणना मंदिररूप अने विद्याधरना जोडलाउनी पंक्तिथी शुशोजित एवो वैताढय नामनो पर्वत बे. त्यां सिक नूमिना सर प्रसिक अने जाणे खर्गनूमिने जीतवाने माटे होयनी ? एवा ऊंचा उंचा महेलथी जरपूर एबुं प्रह्लाद नामे नगर
