________________
ववस्वामीनी कथा. आलिंगन करी वज्रकुमारने संयमार्थ- कुशल पूब्युं अने कह्यु के,"हे वत्स! त्हारे गुरुना चरणकमलनो त्याग करीने था अवंतिमां शा कारण माटे श्रावq पडयुं ? ” गुरुनां वचन सांजली जक्तिथी नम्र थएला वज्र कुमारे उत्तरथाप्यो के “गुरुनी आज्ञाथी दश पूर्वनुं अध्ययन करवाने अहिं
आपनी पासे श्राव्यो बुं. हे प्रजो ! जेम सूर्यने विषेज उत्तम एवं तेज रघु ने तेम आपने विषेज दशपूर्व रहेला ; माटे तेना दाने करीने म्हारा उपर प्रसन्न था."
पनी वज्रकुमार गुरुना महात्म्यरूप सिद्धचूर्णना अनुनावश्री दशपूवना धारणहार थया. कारण जेने श्रन्यास करवानी अभिलाषा होय बेतेनेज विषे गुरुनी आज्ञा प्रवर्ते . वली दृष्टिवाद विगेरे सूत्रोनो पण एज अनुक्रम . अनुक्रमे वज्रकुमार दश पूर्वनो श्रन्यास करी जनगुप्त आचार्यनी रजा लश् दशपुर नगर प्रत्ये पोताना गुरुपासे गया. त्यां सिंहगिरि आचार्य प्रसन्न थश्ने तेमने गछना जारसहित श्राचार्यपद थाप्युं. ते वखते ए म्होटा महोत्सवमां वज्रकुमारना पूर्वजवना मित्र जंनक देवताए त्यां श्रावीने पुष्पवृष्टि करी. सिंह गिरि श्राचार्य पण अनशन व्रत धारण करीने खर्गलोके गया.
पड़ी वज्रसूरि पांचसे साधु सहित पृथ्वी उपर विहार करवा लाग्या. कलाना जंडाररूप ते ज्या ज्यां विहार करे त्यां त्यां सर्वे मनुष्यो पुण्य. रूप श्राश्चर्यमां जाणे बूमी जता होय नहीं शुं ? एवा देखाता हता.
हवे एम बन्यु के, श्री वज्रखामीनी केटलीक साध्वीए पाटलीपुर नगरमां धनशेउनी शालामां वसति लीधी हती. ते शेग्ने साध्वीउना संगथी अत्यंत विवेकवाली रुक्मिणी नामनी पुत्री हती. ते रुक्मिणी निरंतर वखाणने अवसरे साध्वीना मुखथी श्री वज्रखामीना शील शौजाग्यादि गुणोना समूहने सांजलती हती; तेथी ते ब्रमरीनी पेठे वनखामीनां सौदर्यरूप मद्यतुं पान करती रागरहित एवा ते सूरिने विषे अनुरागवाली थर. पडी तेणे मनमां निश्चय करीने साध्वी पासे एवी प्रतिज्ञा करी के, " जेम रोहिणीनो पति चंग डे तेम म्हारो पति श्री वज्रखामी था." आवां रुक्मिणीनां वचन सांजली साध्वीए कह्यु. "अरे मुग्धे ! श्री वनखामी तो विरक्त , जेथी त्हारो मनोरथ वृथा