________________
ववस्वामीनी कथा.
१५३ स्पृहावाली थश्श नही. कारण पोताना हस्तथी श्रापेवू दान पाबु मलतुं नथी. कोश पोतानी वस्तु बीजाने श्रापी देता नथी, बता तुं तेम करवा तैयार थश् , तो खलपुरुषो ए वातनो निरोध न करे एटलामाटे साति राख्य.” मुग्ध सुनंदाए तेम करीने पुत्र वहोराव्यो एटखे मुनिए तेने पोताना पात्र बंधमां धारण कस्यो. ते वखते सिझ थयो जे मनोरथ जेनो एवो ते बालक तत्काल बानो रही गयो. . पड़ी गुरुनी श्राझाने मान्य करनारा ते बन्ने मुनि त्यांथी पाला फरी नैषिधिकिनो उच्चार करीने पौषध शालामा श्राव्या. त्यां पात्रना नारथी नमि गयेला हाथवाला धनगिरिने जो गुरुए कह्यु के " तमे पात्रबंध मने आपीने क्षण मात्र विश्राम करो." गुरुनां वचन सांजली धनगिरिए देदीप्यमान कांतिवालो पुत्र तेमना हाथमा अर्पण कस्यो. तेथी गुरुनो हाथ पण पुत्रना जारने लीधे नमवा लाग्यो; ते उपरथी तेमणे पुत्रनां लक्षण जाणी लीधां. पनी समग्र लक्षणवाला अने अमृ. तना सरखी श्राकृतिवाला पुत्रने जोश्ने शिष्यनी चिंतामां कृतार्थ थएला गुरुए कह्यु. . "अहो ! थावा जारथी अने श्रावी कांतिथी था पुत्र जिनशासनने अलंकृत करवामां युग प्रधान थशे. वली ते कर्मरूप हस्तिनो नाश करवाथी श्रने चारित्ररूप रत्नने धारण करवाथी म्हारुं सिंद गिरि ए नाम सत्य करशे; माटे था पुत्रनुं यत्नथी रक्षण करी तेनुं पोषण करवामां जक्त अने कल्याणकारी एवी श्राविकाउने जोडवी. पडी गुरुए वज्रना सरखा सारवाला ते पुत्रनुं नाम वज़ पाड्युं श्रने तेने रक्षण करवा माटे साध्वीने सोंप्यो. साध्वीए पण प्रेमवाली अने क्रीडा कुतुहलवाली एवी शय्यातरी स्त्रीने सोंप्यो.
पली स्पर्धाथी शय्यातरीउँवडे पालन करतो ते वनकुमार तारीका विषे चंजनी पेठे एक बीजीउँना खोलामा विचरवा लाग्यो. सौजाग्यरूप अमृतना कुंडसमान ते वज्जकुमारने जे जे स्त्री क्रीडा करावे ते ते स्त्रीने विषे पोतानी मातानी पेठे ते स्नेह करवा लाग्यो. बालको पण तेने इष्ट क्रीडाथी रमाडता हता अने ते पण ते ने पोतानी समग्र क्रीडा दवितो हतो. वर्षा ऋतु जेम वृदनुं पोषण करे तेम शय्यातरी, स्नान,