________________
૧૬૨
નવપદ દશન
કાળમાં અનંતાનંત સાધ્વીજી મહારાજાએ સંયમધર થયાં છે.
મોટા મોટા રાજ્યઋદ્ધિભેગ સામગ્રીને કચરાની માફક ત્યાગ કરીને નીકળેલા. હિંસા, અસત્ય, ચોરી, મૈથુન, પરિગ્રહમાત્રને બાહ્ય–અત્યંતર મન-વચન-કાયાથી કરણ, કરાવણ અને અનમેદનથી ત્યાગ કરનારા શ્રી જિનેશ્વરદેવની આજ્ઞા તથા ગુરુદેવની આજ્ઞાને સર્વથા અર્પણ થઈને વિચરનારા.
જ્ઞાનાચાર, દર્શનાચાર, ચારિત્રાચાર, તપાચાર અને વીર્યા ચારનું સંપૂર્ણ પાલન કરનારા, અઢાર સહસ્ત્ર શીલાંગના રથને વહન કરનારા, સર્વજીવ સાથે મૈત્રીભાવને પામેલા, ગુણી આત્માએના ગુણ અનુમોદનમાં તરબળ બનેલા, વાંચના, પચ્છના, પરાવર્તન, અનુપ્રેક્ષા, ધર્મકથામય સ્વાધ્યાયથી ઓતપ્રોત બનેલા, સર્વકાળ છઠ, અટકમ, દશમ, દ્વાદશ, અઠાઈ, પક્ષ, માસ, બે માસ વગેરે તપશ્ચર્યામાં તલ્લીન રહેનારા.
તપ, વેયાવચ્ચ, ધ્યાન, સ્વાધ્યાય, કાઉસ્સગ જાપ, વગેરે કઈ પણ આરાધના વડે આત્માને નિર્મળ બનાવનારા, જ્ઞાનામૃત ભેજનના સ્વાદવડે બધા શબ્દ, ૫, ગંધ, રસ, સ્પર્શના તેવીશ વિષયના ત્યાગ કરનારા, દ્રવ્ય, ક્ષેત્ર, કાળ, ભાવથી અભિગ્રહો ધારણ કરીને જ (મોટા તપના પારણે પણ) ગેચરી વહેરવા જનારા, સંજ્ઞા, વિકથા, કષાય, નિંદા, પ્રમાદ, પર ભાવ, વાસનાઓથી સાવ પર થયેલા.
પર્વતની ગુફાઓમાં, સમશાનમાં, ભયંકર વનમાં જઈને દિવસે કે મહિનાઓ સુધી ધ્યાનમાં રહીને સુધા,
