________________
३१७
चतुर्थपरिछेद.
पुनः न मेरी विनतमीऊर धारो। तुम तारण तिढुं स्वामी। मोहे जरोसो तीहारो ॥१॥ मोसे
श्रा जगमें कोई।मैं देख्यो जग सारो ॥२॥ सुन तारण पतीत ऊधारण । जवसागरथी तारो॥३॥ जुल सेवककी चित्त न दीजे, अपनी और नीहारो ॥ प्र० ॥ इति
पुनः नाथ नये वैरागी हमारे ॥ कासे जाय कहुँ मेरी सजनी । वीन अवगुन मोहे त्यागी॥ हमा० ॥ परवस तुती जांय पनी है तुहिं तुहिं रटणा लागी॥ ह ना लाल विनोदी ईह रुपको नीरखत । वीर ह व्यथा तन नागी॥हना ॥ इति
पुन सीतलनाथनुं स्तवनतारिये मोदे शीतल स्वामी ॥ शीतल स्वामी अन्तर जांमी॥ यांकडी ॥ काल अनादि पुदगलके संग, नटकत जयो हुँ निकामी ॥तारि॥१॥एसो न रहियो कोई थानक, मरण विनाको अंतरजामी ॥२॥ ओर फीर सुक्षम वादर पुदगल ॥ पराबरत कीयो सीरनामी ॥ ३ ॥तारी अधम उधारण बिरुद तिहारो, कृपा करी तारो नव्यजानी । जानुं