________________
( ૧૪૬) નિવેદ્ય પુજનથી મિક્ષ કહે છે તે બમણાથી ફરી ફરી કરે છે, તેમ હેવું જોઈએ ને તેમ નેહીં તે સૂત્રલેતાં તે સમકિત ઠરતાં જ નથી. પરંતુ કાંઇ સમકિતી મિથ્યાવીને નિયમ નથી, તે ફરી પુજા કરવાના હક કોઈને છે નહીં માટે આજ કાળમાં વિવેક વિકળનપર જુલમ આશ્રવ કરે છે, એ આશ્ચર્ય છે. વળી તેજ પુસ્તકને પાંચસે ને પાંચમેં પાને કહ્યું છે જે સાતમી આવા ભાવના કેને કહીએ ? એમ શિષ્ય કહેશે કે,
ગુરૂ કહે કાયા તે આશ્રવરૂપે સરોવર છે. તેમાં ઈદ્રિએને મનરૂપી મચ્છ કછ રમે છે તેમાં વિષયરૂપી કિલેલ ઉપડી રહ્યા છે. પાપરૂપ જળથી ભરપુર છે. તેના પ્રાણાનિ પાતાદિક પાંચ ગરનાળાં છે. તેમાં પહેલું જીવહિંસા તે ત્રણ સ્થાવરને નાશ કરે, તે ધર્મથે યા સંસાર તે આશ્રવ કહીએ, અહીં કઈ વાદી શંકા કરે જે ધર્મ હિંસા થાય તે પાપમાં ગણાય નહીં? તેના જવાબમાં પ્રશ્ન વ્યાકરણ સૂત્રમાં ધર્મથે હિંસા કર્તાને મહામંદ બુ દ્ધિને દુષ્ટ કહ્યા છે. અને દશવકાળીક વિગેરે સર્વ મુળ સૂત્રોમાં જ્યા એટલે દયા પાળવી, તેજ ધર્મ કહે છે. અને જે અજ્ઞાની ધર્મને અધર્મની હાલતમાં કરી ધર્મ કારે છે ને હિંસા કરે છે, તે સત્ય શાસ્ત્ર જોતાં તો અને ધોગનગામી થશે એમ સિદ્ધાંતોમાં પ્રત્યક્ષ છે. કારણ કે જે ધનના લાભની આશાએ પુજા, પ્રતિષ્ઠા સ્નાત્રે વૃતચખાણ કરાવે છે તે સર્વ પાષાણના નાવ સરખા છે. તે બુ ડે ને બુડાડે છે. અર્થાત, તે અજ્ઞાની પોતાના પર ગુજા
