________________
( ૧૮૮ )
આ રાસ ઘણા લાંખા હતા. સાંભળતા જેટલે લખાયે
તે આપ્યા છે.
'
આ સિવાય ‘ ચુલી’ · સુરવદર' - ખીજા ઘણા ગામેામાં આવા ભાવના રાસડા
,
ટંકારા ' તેમજ ગવાયા છે.
રામપુરમાં જ્યારે સંઘના પડાવ હતા ત્યારે કાઈએક બારોટ સંઘવી મંદિરની બ્હાર ઉભા ઉભે દુઠ્ઠા-સારઠા ફેંકી રહ્યો હતા. તેમાંથી જેટલા ઉતાર્યાં હતા તે અત્રે આપ્યા છે—
,,
66
“ એ પાટણના શેઠીયા, પ્રગટયા પૂન્યના પુર; “ નરવાં તારા નુર ! ઝળકે ઝાકમ ઝાળથી. હજારૂં ગાડીચું લઇ ઉતર્યો, ભેગા ઘેાડા ઉંટ અપાર; “ ઇ માણસ તા મપાય નહીં, શેઠીયા તારા સંઘના. ” તું દનિયાના શેઠીયા, દુજો વડે સરકાર;—— “ તે આંધ્યા પુન અપાર, અવની તારી ઉજળી.
29
32
""
હૈયા મીઠા શેઠ ! તારૂં' નરવુ' નગીન નામ “ શ્વેતા ટ્વિનને દાન ઇ હાંસે ખાએ ધામલે ”
""
'
“ હલકે હલકે મલક વાતું કરે, ને વખાણે શેાભા સંઘની;’ “ ઇ જોતાંજ અધધધધ કરે, શેઠીયા તારી સાયખી. ”
આવા તે તેણે અનેક સારઠા લલકાર્યા હતા. અત્રે આ દુહાઓ મુકવાનું કારણ માત્ર એટલું જ કે સામાન્ય જનતામાં ધોધના ભેદ નથી હાતા, એ તા દરેક ધર્મને પ્રેમથી નિહાળે. સામાં પ્રભુતા ભાળે.
