________________
[ ૧૮૮] अप्पुदए अप्पजणे अप्पजवसे ? एयप्पगाराणि पसिणाणि पुच्छिन्जा, एयप्प० पुट्ठो वा अपुट्ठो वा नो वागरिजा, एवं खलु० ज० सवठेहिं० (सू० १२६ ) ॥२-१-३-२
તે સાધુ સાધ્વીને માર્ગે ચાલતાં મુસાફર મળે, તેઓ આ પ્રમાણે પૂછે કે હે સાધુઓ ! તમારા વિહારમાં આવેલું ગામ કે રાજ્યધાની કેવી મોટી છે ! તથા અહીં કેટલા ઘડા હાથી ગામના ભીખારીઓ કે માણસો વસે છે, અથવા ઘણું રાંધેલું અન્ન પાણી કે અનાજ મળે છે? કે ઓછું ભજન પાણી કે અનાજ મળે છે? એવા પ્રકારના પ્રશ્ન પૂછે, અથવા ન પણ પૂછે, તે પણ પોતે બોલવું નહિ, (ભાષાંતર વાળા આચારાંગસૂત્રમાં પાઠ વિશેષ છે. પત્તળ નાળિ સTIfણ પુછેગા” આવા પ્રશ્નો મુનિએ પણ મુસાફરને પૂછવા નહિ.).
આજ સાધુનું સર્વ સાધુપણું છે.
त्रीजो उद्देशो.
બીજે ઉદ્દેશે કહીને હવે ત્રીજે કહે છે, તેને આ પ્રમાણે સંબંધ છે. ગયામાં ગમનવિધિ બતાવી, અહીં પણ તેજ કહે છે. આ સંબધે આવેલા ઉદ્દેશાનું આ પ્રથમ સૂત્ર છે.
