________________
જૈન ધર્મના માઁ
મ્લેચ્છાએ સૂરિજીને ખાંધ્યા. તેમનું ધ્યાન રાખવા એક યવનને મૂકીને ચાલ્યા ગયા, અને તેને કહેતા ગયા કે “આ સાધુ મરવા પડે તે દી તેને મારી નાંખજે.” અધા ચાલ્યા ગયા. પહેલાં ઘણા શિષ્યે મૂતિ માથે ઉપાડી ચાલ્યા ગયા. ઘેાડા ઘણા પાછળ હતા તેમને મ્લેચ્યુંાએ કાપી નાખ્યા હતા. બધાના ચાલ્યા ગયા બાદ પેલેા યવન ખેલ્યું, “મહારાજ સાહેબ, મર્ત્યએણ વંદામિ.”
e
મહારાજ—“અલ્યા તું કાણુ ?”
જવાબ–વાણિયા !’
મહારાજ-“તુ વાણિયા ? મ્લેચ્છ નહિ ?” વાણિયા–હાજી, વાણિયા છું. પણ મ્લેચ્છ થઈ ગયા છેં. “હું ગરીમ, ભૂખ-તરસથી પિડાતા હતા. આ સ્વેચ્છાએ મારી ફૂટીને મને મ્લેચ્છ બનાવી દીધા. પણ હું છુ તા જૈન વાણિયે.”
જૂઓ આટલી માટી સેનાએ આજે જ મને આપની રક્ષા કરવા મૂકયેા. છે ને કમાલ ધ`મહાસત્તાની ! હું આપને જાણું છું. આપને હવે અભય છે. આચાય શ્રીં છૂટા થઈ ગયા. આમ શાસનના થયા જયજયકાર.
આચાય ગયા. તેઓ વિહાર કરીને પહોંચ્યા બાજુના ખપૂટ નગરમાં. ત્યાં તેમણે પ્રવેશ કર્યાં, સંઘને ખબર પડી. તેમને થયું મહારાજ એકલા કેમ ? તેમને ખબર પડી હતી કે મહુવામાં યવના ત્રાટકયાં છે એટલે શ્રાવકાએ માન્યું કે મહારાજ પેાતાના જીવ બચાવવા ભાગી છૂટયા છે. પણ
