________________
અષ્ટાહ્નિકા પ્રવચન સૂમિકા
૩૯
કોઈ સુખવિજયજી મહારાજ હતા. વર્ષોંમાં એકાદ પોષ્ટકાર્ડ કયારેક જ લખે. અને ત્યાં સુધી તા લખે જ નહી, પણ નછૂટકે ખૂબ ખૂબ જરૂર હાય ત્યારે લખે. લખ્યા પછી કેટલેાય સમય તા રાખી મૂકે. એ માણસ આવે ચાર માણુસ જાય પણ તે પેાષ્ટકાર્ડ આપે નહી. આપવા માટે લે અને પાછું મૂકી દે, લે અને મૂકી દે. તેમને થાય કે આ કેવી રીતે આપુ? કોને આપું ?
પછી ત....ત........પ....કરતાં કહે, ‘તમે કઈ માનુ જવાના છે ? કયારે જવાના છે? તે માજી ટપાલના ડખે આવે છે ?’ જો તમે હા પાડી તે વળી માંડમાંડ તે પાકા ડખ્ખામાં નાંખવા આપે. વળી પાછે વિચાર કરે કે એ ડખ્ખામાં નાંખશે ત્યારે ધબ દઈને તે અંદરના ભાગમાં નીચે પડશે. હાય ! એ વખતે કેટલા વાયુકાય જીવાની હિંસા થશે ? ત્યાં નીચે જયણા શું? ત્યાં જીવાત પણ હાવા સંભવ છે. અરે! આટલું પાપ મારાથી થઈ જશે? આવું વિચારતાં તે મહાત્મા ખૂબ દુઃખી થઈ જતા. આરા-ધના અને કાળજીઓમાં ધરખાયુ" છે; સૂક્ષ્મનુ ખળ. આ સૂક્ષ્મનુ બળ પ્રાપ્ત થાય પછી તા કાંઈ જ નથી તેવુ લાગે, પ્રચારનાં તૂર્તામાં તે તેવા મહાત્મા કદી ન સાય.
સવિરતિનું આવુ સૂક્ષ્મ બળ હોય તે બેડો પાર થઈ જાય. ચૌદ રાજલેાકમાં અમારિના પડતુ એક ક્ષણમાં મજાવતાં સવિરતિ ધમના સૂક્ષ્મ અળની તા શૌ વાત કરવી ?
