________________
(૩૪). સમયમાં વલ્લભીપૂરી નગરીને રાજા શિલાદિત્ય જનધર્મી હતે. વી. સં. ૭૮૪ અને વિ. સંવત ૩૧૪ માં માવાદિએ શિલાદિત્યની સભામાં બૈઠેને પરાજય કર્યો. વીર સં. ૮૪૫ અને વિક્રમ સં. ૩૭૫ માં વલ્લભીપુરીને ભંગ થયો. વિ. સં. ૪૭૭ માં વલભીમાં શિલાદિત્ય ને પંચામૃતવડે સ્નાન કરાવી, પૂજી રથમાં સ્થાપી ઉત્સવ સહિત તક્ષશિલામાં લઈ જશે. પછી રાજાની મદદ મેળવી ત્યાં રહેલા પોતાના ગાત્રી એને સાથે લઈ એકાશ કરતા જાવડ શત્રુંજય તીર્થની સહામે તે પ્રતિમાને લેઇ જશે. રસ્તામાં ઠેકાણે ઠેકાણે ધરતીકંપ, મહાઘાત, નિર્ધત, અગ્નિ કેપ વગેરે મિથ્થા દૃષ્ટિવંત જીવોનાં કરેલાં વિનોને દુર કરતો કેટલીક મુદતે સેરામાં જશે અને મહુવે પહોંચી ગામને ગોંદરે ઠેરશે. - એ વખતે અગાડી કરીયાણું ભરી જે વહાણો જાવડે ચીણ મહાચીણ (ચીન અને મહાચીન) તથા ભેટ દેશભણી હંકારેલાં હતાં, તે પવનથી. તોફાનમાં ફસાઈ જતાં સ્વર્ણ દ્વીપે જશે. અગ્નિના દાહથી ખલાસી લોક તેની અંદર સોનાની ખાતરી કરી તે અઢારે વહાણ સોનાથી ભરી દેશે; અને જાવડના સારા નશીબને લીધે મહુવામાં પ્રવેશ કરવાના મુહર્ત વખતે જ ત્યાં આવી પહોંચશે. એ વખતે એક પુરૂષ તેની પાસે આવી વધા મણી દેશે કે “અહીં શહેરની નજીકના વનમાં શ્રી વજસ્વામી નામના મુનિ પધાર્યા છે. એટલામાં જ બીજો પુરૂષ આવીને વધામણી આપશે કે “પહેલાં બાર વર્ષ અગાઉ હંકારેલાં વહાણે કે જે ગુમ થવામાં જ ખપ્યાં હતાં તે વહાણે કુશળખેમે સેનું ભરી અહીં આવી પહોંચ્યાં છે.” આ બને વધા મણુઓ મળતાં શેઠ એ વિચારમાં પડે કે “એ બેમાંથી પહેલું કયું કામ કરું ?” એમાં ભરઢળ કરી છેવટ એ નિશ્ચય પર આવ્યો કે “પાપથી પેદા થનારી લક્ષ્મી કયાં ? અને પુણ્યથી મળનારા પાવન મુનીશ્વર ક્યાં? માટે પહેલાં મુનીશ્વરનાં દર્શન કરી તેમની દેશના સાંભળી પછી વહાણની ખબર લઈશ.” આવો વિચાર કરી ધન્ય આત્માવંત જાવડ મહોત્સવનડે વજન સહિત વનમાં જઈ ગુરૂને વાંદશે અને તેમના મુખની સન્મુખ બેશી ગુર સુખને શે.
