________________
(૮૩)
એવ મનુષ્યાળ ગરખું વન્ધમોક્ષયો: મન માંકડુ વશ ન રહે તા ડુબાડે. વશ કરે તેને તારે. આ માટે પ્રસન્નચદ્રરાજર્ષિ ના દાખલે મેાજુદ છે. ઘડીમાં સાતમી નરકના દળીયા--ઘડી પછી કેવળજ્ઞાનની દેવદુંદુભી ગાજી. રાજા શ્રેણિક થયા અતિ રાજી
આજના માંધાતાએ કારમી યાજનાએ લાખેાના નાશની ઘડે છે. ક્યાં જશે એ પામર આત્માએ. એમના સલાહકારાની પણ એજ ભયંકર દુર્ગતિને ? સદ્ગુદ્ધિ સૂઝશે એમને ? મૂળ વાત ભવ્યની ચાલે છે. ભવભ્રમણ કરતાં મનુષ્ય બન્યા. પણ ચંડાળ-કસાઈ-શિકારી તરીકે. પાછે નરકાદિમાં. વળી મનુષ્યભવમાં પણ યજ્ઞાદિ કરનાર કુળામાં. પાછી એજ દશા, વળી અસંખ્યાત અને તકાળે માનવ. તે પણ જૈનકુળમાં. દેવગુરુધના ચેગ મળી જાય. ધર્માંશ્રવણેચ્છા જન્મે, સાંભળે વિચારે સહ્યું અને શકય અમલ પણ કરે. ત્યારે તે ભવ્યાત્માની ગાડી કાંઇક પાટા પર આવે. એમાં આગળ વધે તે મુક્તિમાં કે દેવગતિમાં. દેવગતિમાંથી મનુષ્ય, સાધુપણાનું પાલન અને મુક્તિ. આ તે માત્ર અતિપ્સ્યૂલ દિશાસૂચન. આ આખી પ્રક્રિયા–પ્રેાસેસ એક અલગ ગ્રંથ માંગે.
આવા બધાજ ભવ્યાત્માએ મુક્તિએ જાય જ એમ નહિ. પણ મુકિતએ ભવ્યાત્માજ જાય એ નક્કી. આવા આત્માઓ જે મુકિતએ જવાના જ છે તેમના જ વિચાર કરીએ. જ્યારથી એક ‘ પુદ્ગલ ધરાવત - કાળ મુકિતગમનના બાકી રહે ત્યારથી વિચારવાનું. આ વિચારસરણી સ્કૂલરૂપમાં પણ સમજ્યેજ છૂટકો. આ ગાળામાં-પિરીયડમાં-પ્રથમ
શુદ્ધ
(
