________________
શ્રદ્ધા ઃ ૪૧
(૮) જ્ઞાનાવરણીયાદિ કર્મને જીવ એકલે જ બાંધે છે અને તેના પરિણામે વધ, બંધન, તાડન, તજન, રોગ, જરા, મૃત્યુ આદિ પણ જન્માંતરોમાં એકલો જ સહન કરે છે. પિતાના કર્મ વડે જીવ પોતે જ ઠગાય છે.
(૯) આત્માનું હિત કે અહિત અન્ય કઈ કરતું નથી. પિોતે જ પિતાનાં જ કર્મથી ઉત્પન્ન થયેલા સુખ-દુઃખને ભગવે છે. , (૧૦) ઘણા આરંભથી ઉપાર્જન કરેલાં ધન વગેરેને ઉપગ સ્વજનવર્ગ કરે છે, પરંતુ તજજનિત પાપકર્મને ઉપગ તે તેને પિતાને જ કરવું પડે છે.
(૧૧) આ સંસારમાં જતુઓ દુઃખ વડે પીસાય છે. પ્રાણીઓને પ્રથમ જન્મનું દુઃખ છે, પછી જરા યાને વૃદ્ધાવસ્થાનું દુઃખ છે, વચ્ચે રેગેનું દુઃખ છે અને અંતે મૃત્યુનું દુઃખ અવશ્ય (unevitable) છે.
(૧૨) જ્યાં સુધી ઇન્દ્રિયેની શક્તિ ક્ષીણ થઈ નથી, જ્યાં સુધી જરા-રાક્ષસી આવીને ઊભી નથી, જ્યાં સુધી રેગેના વિકારે પ્રાદુર્ભાવ પામ્યા નથી અને જ્યાં સુધી મૃત્યુ નિકટ આવી પહોંચ્યું નથી, ત્યાં સુધી બને તેટલું આત્મહિત સાધી લેવું જોઈએ.
(૧૩) આગ લાગે ત્યારે કૃ દવે અને આગ ઓલવવી, એ જેમ અશક્ય છે, તેમ મરણ પ્રાપ્ત થયે ધર્મ સાધવે અને દુર્ગતિથી બચવું, એ પણ અશક્ય છે.
(૧૪) શરીરનું રૂપ અશાશ્વત છે, શરીરનું સુન્દરપણું વીજળીના ઝબકારાની જેમ ચંચળ છે અને શરીરનું તારુણ્ય એ સંધ્યાના રંગ સમાન ક્ષણ–રમણીય છે.
