________________
પધારે હૃદય મંદિરિયે
૧૧૫ પધારેલા આપને ઓળખવામાં ભૂલ કરી ? આછી-પાતળી સમજ અને શ્રદ્ધાના પ્રકાશમાં જે ન ઓળખી શક્યો હાઉ આપને, તે હે કરૂણાનિધાન! મને માફ કરજે. તમારી ચરણરજ ગણાઉં હું તે, શું મને તરછેડીને આપ જશે બીજે રસ્તે? આપના પાદસ્પર્શના યુગયુગના મુજ કેડ પણ અધૂરા જ રહેશે કે શું?
મુજ હદય-મંદિરના હે પ્રભુ ! આપને પધારવાના ચોક્કસ સમયથી અજાણ હું દિન-રાતની મારી બધી પળે આપને સત્કારવાના અનન્ય અજંપામાં જ વીતાવું છું.
આપના સત્કારની સર્વ સામગ્રી પણ તૈયાર રાખી છે.
પ્રભુ! આપને પાંપણથી પંખે ઢળીશ, નયનેથી નમન કરીશ. એકદીલથી અંતરનું આસન સમપીશ.
આપના દર્શનની ઝંખનાના અમૃત સ્પશે, “મારાપણાનું સઘળું વિષ સર્વથા અદશ્ય થઈ ગયું છે. તે પછી હે અમૃતમય ભગવંત! આપના નામના રટણ અને આપની જ અમૃતવણું પ્રતિમાના દર્શનથી હું ખરેખર ધન્ય! ધન્ય! બની જાઉં, તેમાં આશ્ચર્ય જેવું શું છે ?
અને જે આપના દર્શન પછી આંખ, અંતર અને આત્મામાં આપને નમવાના, આપની આભ આંબતી ગરિમામાં સમાવાના રુડા ભાવ જાગે તો મારો જન્મારે સફળ થઈ જાયને?
એટલા માટે હું આપને લળી લળીને વિનવું છું કે, કર્મોની ઠેકરે ચઢેલા મને આપ ન ઠુકરાવશે. હે ભગવંત!
