________________
૨૦૧
સ્તંભન, ગર્ભનું ધારણ, પ્રસવ તથા રક્ષાબંધનાદિ કરાવવાથી મૂળકર્મપિંડ” નામે દેષ લાગે છે.
હવે ગ્રામૈષણાના અર્થાત્ આહારાદિ વાપરતી વખતના પાંચ દેષ આ પ્રમાણે-૧ રસના લોભથી પુડલા આદિકને અંદર તથા ઉપરથી ઘી ખાંડ આદિમાં ઝબળવા તે “સજના દોષ” ૨ જેટલે આહાર કરવાથી ધીરજ, બળ, સંયમ તથા મન વચન કાયાના વેગને બાધ ન આવે તેટલો આહાર કર, ઉપરાંત કરે તો “પ્રમાણાતિરિક્તતા દોષ”. ૩ સ્વાદિષ્ટ અન્નને અથવા તેના દેનારને વખાણતા થકે જે ભેજન કરે તે રાગરૂપી અગ્નિથી ચારિત્રરુપ ચંદનના કાને બાળીને કેલસારૂપ કરી નાંખે છે તેથી તે “અંગારદોષ” ૪ અન્નની કે તેના દેનારની નિંદા કરતો આહાર કરે તે પણ ચારિત્રરૂ૫ ચિત્રશાળાને કાળી કરે છે તેથી તે “ધૂમ્ર દોષ” ૫ મુનિને ભજન કરવામાં છે કારણો છે–૧ સુધા વેદના શમાવવા માટે, ૨ આચાર્યાદિક સાધુની વૈયાવચ્ચ કરી શકાય તે માટે, ૩ ઈર્યાસમિતિની શુદ્ધિ માટે, ૪ સંયમ પાળવા માટે, ૫ જીવિતવ્યની રક્ષા માટે તથા ૬ ધ્યાનને સ્થિર કરવા માટે ભજન કરવાની જરૂરીયાત છે, તેના અભાવે ભજન કરે તે “કારણભાવ” નામે પાંચમો દોષ લાગે.
આ ૪૭ દોષ બરાબર સમજી સાધુ સાધ્વીએ વહેરતાં અને શ્રાવક શ્રાવિકાએ વહેરાવતાં તે દેષ ન લાગે તેમ સાવધાનપણે વર્તવું. આહાકક્ષુ દેસિય, પૂઈકમે ય મી સજાએ ય, ઠવણ પાડિયાએ, પાઓઅર કીય પામિર્ચો. ૧ પરિયદિએ અભિહ, અિભન્ન માલેહડે ય અછિજજે,
