________________
‘આપણે શું ?” એ વલણુ હિતાવહ નથી
૩૧ એ સમજુ વાનર રાજમહેલ છેડીને એકલો જ વનમાં ચાલ્યો ગયો અને બીજા વાનરે તેને મૂર્ખ માની તેની મૂર્ખાઈ પર હસવા લાગ્યા.
* આ બાજુ ઘેટા અને રસોઈયાની લડાઈ ચાલુ જ હતી. તેમાં એક દિવસ અત્યંત ક્રોધાવેશમાં આવેલા રસેઈયાએ પેલા ઘેટાને સળગતું લાકડું માર્યું, તેથી ઘેટે સળગી ઉઠયો ને બરાડા પાડતે પાસેની અશ્વશાળામાં પડે. ત્યાં જમીન પર આળેટીને પિતાનું સળગતું શરીર બુઝાવા લાગ્યું. એમ કરતાં ત્યાં પડેલું ઘાસ સળગી ઉઠયું અને જોતજોતામાં પ્રચંડ આગ ભભૂકવા લાગી. આથી તે અશ્વશાળામાં બાંધેલા ઘણુ ઘડાઓ દાઝી ગયા ને કેટલાક મૃત્યુ પણ પામ્યા.
આ ઘોડાએ ઘણા કિંમતી હતા અને રાજાને ખૂબ પ્રિય હતા, એટલે તેણે અશ્વચિકિત્સકને બેલાવ્યા અને દાઝી ગયેલા ઘડાઓને સારા કરવાને ઉપાય પૂક્યો. એ અશ્વચિકિત્સકોએ કહ્યું કે “જે વાનરની તાજી ચરબી આ દાઝેલા ઘડાઓનાં શરીર પર લગાડવામાં આવે તે તેમને તરત સારું થઈ જાય. માટે જેમ બને તેમ જલ્દી વાનરની ચરબી મેળવે.”
રાજાએ કહ્યું કે “એ કામ સરલ છે, કારણ કે આપણા રાજમહેલમાં વાનરેનું એક ટેળું પાળેલું છે.” પછી રાજાના હુકમથી રાજસેવકે એ બધા વાનરેને લાકડી વગેરેના પ્રહારથી મારી નાખ્યા અને તેમના મૃત દેહમાંથી ચરબી કાઢીને દાઝેલા ઘોડાનાં શરીરે લગાડી, મરતી વખતે
