________________
નામ-સ્મરણ
નામ-સ્મરણ કર્યું કહેવાય નહિ, કરવું પડયું કહેવાય. એથી અમુક લાભ તે થાય જ છે, પણ ખરું નામ-સ્મરણ તે ત્યારે જ કર્યું કહેવાય કે જ્યારે પિતાનું લક્ષ પ્રભુમાં જોડવાના ઉદ્દેશથી તેનું નામ વારંવાર રટવામાં આવે.
કબીર સાહેબ એક મહાન સંતપુરુષ હતા. તેમણે પિતાની વેધક વાણીમાં કહ્યું છે કેसुमिरन से सुख होत है, सुमिरन से दुःख जाय । कहै कबीर सुमिरन किये, साई मांहिं समाय ॥
નામ-સ્મરણથી સુખ એટલે નિજસ્વરૂપાનંદની પ્રાપ્તિ. થાય છે અને દુઃખ એટલે જન્મ, જરા તથા મરણને નાશ થાય છે. કબીર કહે છે કે સાંઈનું–ભગવાનનું નામ, મરવાથી છેવટે તેમાં ભળી જવાય છે.”
सुमिरन की सुधियौं करो, ज्यों गागर पनिहारी । हाले डालै सुरति में, कहैं कबीर विचारी ॥
કબીર ઘણો વિચાર કરીનેઘણે અનુભવ મેળવીને કહે છે કે હે હંસજન! અર્થાત્ મુમુક્ષુઓ ! જેવી રીતે પનિહારી રસ્તામાં ચાલતાં, ડોલતાં તથા બહેનપણીઓ સાથે વાત કરતાં પિતાનું લક્ષ માથે લીધેલાં બેડાં ઉપર રાખે છે, તેવી રીતે તમે દુનિયાને વ્યવહાર ચલાવવા છતાં તમારું લક્ષ ભગવાનના નામ-સ્મરણમાં રાખે.” તાત્પર્ય કે. એમ કરવાથી તમારે એક દિવસ ઉદ્ધાર થશે.
