________________
૪૨
શ્રી જિનભક્તિ-કલ્પતરુ
ધનપાલ શેઠની થા
એક નગરમાં ધનપાલ નામે શેઠ હતા. તે પૈસેટકે સુખી હતા અને ચાર પુત્રોના પિતા હતા. તેઓ પેાતાના સમયના મોટા ભાગ વ્યાપાર-વણજ અને વ્યવહારમાં જ પસાર કરતા. સાધુ સ'તના સમાગમ તેમને ગમતા નહિ તેઓ એવું માનતા કે સાધુસંતના સમાગમમાં આવીએ. તે તેઓ દાનધર્મ ના ઉપદેશ આપે અને આપણુ' ધન ઓછું કરાવે, તેથી તેમના સમાગમમાં ન આવવું. એ જ સારું' છે.
હવે સાધુસ ́તના સમાગમ વિના મનુષ્યમાં ધર્મની ભાવના પાંગરતી નથી, ધર્મ પરાયણતા આવતી નથી, એટલે આ શેઠ ધ કરણીથી-ધાર્મિક પ્રવૃત્તિઓથી વિમુખ જ રહ્યા. કાળક્રમે તેએ બિમાર પડયા અને તેમની મિમારી વધતી ચાલી. તેમના પુત્રોને લાગ્યું કે ‘હવે માપાજી ઝાઝે. સમય નહિ કાઢે, પરંતુ તેઓ આવી ધર્મવિહીન અવસ્થામાં મરણ પામે, એ ઠીક નહિ. એથી તે એમની ગતિ અગશે અને ભવભ્રમણ વધી જશે.' એટલે તેએ એક મુનિ રાજને પેાતાને ત્યાં ખેલાવી લાવ્યા અને પેાતાના પિતાને ધર્મના ઉપદેશ આપવાની વિનંતિ કરી. મુનિરાજ તેના સ્વીકાર કરી શેઠના એરડામાં દાખલ થયા અને ધર્મ લાભ. કહીને ઊભા રહ્યા. આ શબ્દો સાંભળતાં જ ધનપાલ શેઠે પેાતાનું માઢુ ફરવી લીધુ. મુનિરાજ સમજી ગયા કે તેમને મારા ધર્માંપદેશ સાંભળવાની ઈચ્છા નથી, એટલે. તેઓ ત્યાંથી ચાલ્યા ગયા.
